در اوقات گرفتارى و شدّت خيلى بايد دعاى فرج خواند؛ زيرا دعاى فرج، دعا براى فرج شخصى است، لذا در هنگام شدّت بايد به آن ملتزم شد. حضرت امام سجاد ـ عليه السّلام ـ وقتى مى خواستند پسر حسن بن على ـ عليهماالسّلام ـ ، داماد حضرت حسين بن على ـ عليهماالسّلام ـ را به دستور وليد پانصد تازيانه بزنند، به او فرمود: پسر عمو، دعاى فرج را فراموش نكن، ايشان عرض كرد: پسرعمو، دعاى فرج چيست؟ حضرت دعايى را به او تعليم فرمود. حسن بن حسن بن على شروع كرد به خواندن آن دعا، كسى كه مأمور(والى وليد در مدينه، به نام صالح بن عبداللّه ) قتل او بود، از منبر به زير آمد و گفت: « أَرى سَجِيَّةَ مَظْلُومٍ، أَخِّرُوا أَمْرَهُ، أُراجِعِ الأَميرَ. » سرشت شخص ستمديده اى را مى بينم، قتل او را به تأخير بيندازيد تا با امير [وليد]در اين باره مشورت كنم.تا اين كه به وليد نامه نوشت و دستور داد كه او را رها كنند. اين ماجرا به تفصيل در بحار الانوار، ج 46، ص 114؛ ج 92، ص 233؛ مهج الدعوات، ص 231 ذكر شده است. و متن دعا به عنوان « دعاى كَرْب » به اين صورت آمده است: « لا إِلهَ إِلاَّ اللّه الْحَليمُ الْكَريمُ، لا إِلهَ إِلاَّ اللّه الْعَلِىُّ الْعَظيمُ، سُبْحانَ اللّه رَبِّ السَّماواتِ السَّبْعِ وَ رَبِّ الاْءَرَضينَ السَّبْعِ وَ رَبِّ الْعَرْشِ الْعَظيمِ، وَالْحَمْدُللّه رَبِّ الْعالَمينَ. » از همين دعا در موارد ديگر به نام « دعاى فرج » ياد شده است. ر.ك: كافى، ج 4، ص 284، تهذيب، ج 5، ص 50؛ وسائل الشيعه، ج 11، ص383. براى دفع بلا و شر اين دعا نيز نافع است: « أَللَّهُمَّ، صَلِّ عَلى محمّد وَ آلِهِ، وَ اَمْسِكْ عَنَّا السُّوءَ. » ر.ك: تهذيب، ج 3، ص 294؛ وسائل الشيعة، ج 7، ص 506؛ بحار الانوار، ج 84، ص 178؛ البلدالامين، ص 34؛ مصباح كفعمى، ص 46. خداوندا، بر محمّد و آل او درود فرست و بدى را از ما بازدار.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد