مفاد دعاى توسّل، دعا و درخواست حاجت از درگاه خداوند است؛ با اين ويژگى كه هنگام دعا، خدا را به حق اوليا و آبرومندان درگاهش قسم مى دهيم و از او مى خواهيم كه به حق آنان، حاجت و دعاى ما را برآورده سازد. چنين درخواستى، نشانه مقام اولياى الهى نزد خداوند است و هيچ گونه منافاتى با توحيد ندارد.
از نظر سندى دعاى توسّل در برخى منابع حديثى و دعا وارد شده است؛ مانند: البلد الامين[1] و بحارالانوار.[2] محمد بن بابويه آن را از ائمه معصومين (علیهم السّلام) روايت كرده است. علاوه بر اين عباراتى همانند و هم سبك با دعاى توسّل، در احاديث شيعه و سنى از نبى اكرم (صلی الله علیه وآله) نقل شده است؛ مانند حديث عثمان بن حنيف كه بر اساس آن پيامبر اكرم (صلی الله علیه وآله) فرمود: خدا را با اين جملات بخوان:
«اللهم انى اسألك و اتوجه اليك بنبيّك نبى الرحمة يا محمد! انّى اتوجه بك الى ربّى فى حاجتى لتُقضى. اللهم شفّعه فىّ».
دفتر نشر معارف/مؤلفان:محمدرضا کاشفی و سیّد محمد کاظم روحانی
[1] – كفعمى، ص 325.
[2] – ج 102، ص 249ـ247.