سیّد بن طاووس گوید:

از سروده‌ها در سوگ مسلم و هانی، این شعر است که سرایندۀ آن، عبد الله بن زبیر اسدی یا فرزدق یا سلیمان حنفی است:

اگر نمی‌دانی مرگ چیست، به مسلم و هانی در بازار بنگر؛ به پهلوانی که شمشیر چهره‌اش را شکافته و دیگری از بلندی کشته افتاده است. ناپاک زاده‌ای آن دو را کشته و شهادت‌شان سخنی است که بر سر زبان‌ها افتاده است. پیکری را می‌بینی که مرگ، رنگ آن را دگرگون ساخته و خون جاری شده است…

 

 

 و قال ابن طاووس:

وَ فِي قَتْلِ مُسْلِمٍ وَ هَانِي‏ يَقُولُ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَيْرِ الْأَسَدِيُّ وَ يُقَالُ إِنَّهَا لِلْفَرَزْدَقِ وَ قَالَ بَعْضُهُمْ:

 إِنَّهَا لِسُلَيْمَانَ الْحَنَفِيِّ:

فَإِنْ كُنْتِ لَا تَدْرِينَ مَا الْمَوْتُ فَانْظُرِي                  إِلَى هَانِي فِي السُّوقِ وَ ابْنِ عَقِيلٍ‏

إِلَى بَطَلٍ قَدْ هَشَّمَ السَّيْفُ وَجْهَهُ                        وَ آخَرَ يَهْوِي مِنْ طَمَارِ قَتِيلٍ‏

أَصَابَهُمَا فَرْخُ الْبَغِيِّ فَأَصْبَحَا                             أَحَادِيثَ مَنْ يَسْرِي بِكُلِّ سَبِيلٍ‏

تَرَى جَسَداً قَدْ غَيَّرَ الْمَوْتُ لَوْنَهُ                        وَ نَضْحَ دَمٍ قَدْ سَالَ كُلَّ مَسِيلٍ‏َ

فَتًى كَانَ أَحْيَا مِنْ فَتَاةٍ حَيِيَّةٍ                            وَ أَقْطَعَ مِنْ ذِي شَفْرَتَيْنِ صَقِيلٍ‏

أَ يَرْكَبُ أَسْمَاءُ الْهَمَالِيجَ آمِناً                             وَ قَدْ طَلَبَتْهُ مَذْحِجُ بِذُحُولٍ‏

تَطُوفُ حِفَافَيْهِ مُرَادٌ وَ كُلُّهُمْ                             عَلَى رِقْبَةٍ مِنْ سَائِلٍ وَ مَسُؤولٍ‏

فَإِنْ أَنْت لَمْ تَثْأَرُوا بِأَخِيكُمْ                             فَكُونُوا بَغَايَا ارغمت ببعول[1]


[1]– الفتوح 5: 67، الارشاد: 216، اللهوف: 122، مقتل الحسین للخوارزمی 1: 213.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *