سیّد بن طاووس گوید:
از سروده‌ها در سوگ مسلم و هانی، این شعر است که سرایندۀ آن، عبد الله بن زبیر اسدی یا فرزدق یا سلیمان حنفی است:
اگر نمی‌دانی مرگ چیست، به مسلم و هانی در بازار بنگر؛ به پهلوانی که شمشیر چهره‌اش را شکافته و دیگری از بلندی کشته افتاده است. ناپاک زاده‌ای آن دو را کشته و شهادت‌شان سخنی است که بر سر زبان‌ها افتاده است. پیکری را می‌بینی که مرگ، رنگ آن را دگرگون ساخته و خون جاری شده است…
و قال ابن طاووس:
وَ فِي قَتْلِ مُسْلِمٍ وَ هَانِي يَقُولُ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَيْرِ الْأَسَدِيُّ وَ يُقَالُ إِنَّهَا لِلْفَرَزْدَقِ وَ قَالَ بَعْضُهُمْ:
إِنَّهَا لِسُلَيْمَانَ الْحَنَفِيِّ:
فَإِنْ كُنْتِ لَا تَدْرِينَ مَا الْمَوْتُ فَانْظُرِي إِلَى هَانِي فِي السُّوقِ وَ ابْنِ عَقِيلٍ
إِلَى بَطَلٍ قَدْ هَشَّمَ السَّيْفُ وَجْهَهُ وَ آخَرَ يَهْوِي مِنْ طَمَارِ قَتِيلٍ
أَصَابَهُمَا فَرْخُ الْبَغِيِّ فَأَصْبَحَا أَحَادِيثَ مَنْ يَسْرِي بِكُلِّ سَبِيلٍ
تَرَى جَسَداً قَدْ غَيَّرَ الْمَوْتُ لَوْنَهُ وَ نَضْحَ دَمٍ قَدْ سَالَ كُلَّ مَسِيلٍَ
فَتًى كَانَ أَحْيَا مِنْ فَتَاةٍ حَيِيَّةٍ وَ أَقْطَعَ مِنْ ذِي شَفْرَتَيْنِ صَقِيلٍ
أَ يَرْكَبُ أَسْمَاءُ الْهَمَالِيجَ آمِناً وَ قَدْ طَلَبَتْهُ مَذْحِجُ بِذُحُولٍ
تَطُوفُ حِفَافَيْهِ مُرَادٌ وَ كُلُّهُمْ عَلَى رِقْبَةٍ مِنْ سَائِلٍ وَ مَسُؤولٍ
فَإِنْ أَنْت لَمْ تَثْأَرُوا بِأَخِيكُمْ فَكُونُوا بَغَايَا ارغمت ببعول[1]
[1]– الفتوح 5: 67، الارشاد: 216، اللهوف: 122، مقتل الحسین للخوارزمی 1: 213.