يكى از شعراى عرب درباره ى اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ چنين سروده است:
« مُشَرَّدُونَ نُفُوا عَنْ عُقْرِ دارِهِمُ كَأَنَّهُمْ قَدْ جَنَوْا ما لَيْسَ يُغْتَفَرُ » بحار الانوار، ج49، ص242؛ عيون اخبار الرضا، ج2، ص266؛ مناقب ابن شهرآشوب، ج2، ص2 13.چنان پراكنده اند و از منازلشان دور افتاده اند كه گويى جنايت غير قابل بخشش از آنان سر زده است. آيا واقعا كار ما بايد به جايى برسد كه اوصياى پيغمبر ـ عليهم السلام ـ اين قدر در ميان ما خوار باشند؟! ما امتحان خود را درباره ى امامانى كه در ميان مردم حاضر بودند، پس داده ايم، اگر امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف ـ هم ظهور كند، معلوم است كه با او چه خواهيم كرد؟! از سوء رفتار خود با امام اوّل تا يازدهم ـ عليهم السّلام ـ توبه نكرديم. آيا براى امام دوازدهم توبه مى كنيم؟! نقل شده كه آقاى زاهدى مى گفت: « براى تعجيل فرج دعا نكنيد؛ زيرا دعا براى معصيت است، آيا مى خواهيد بيايد تا او را هم بكشيم! » اگر بدانيم دعاى ما اثر دارد و باز دعا نكنيم، مقصّريم؛ ولى خدا مى داند اهل دعا چه كسانى هستند؟ خيال مى كرديم اين كار از هر كس بر مى آيد و كار عَجَزَه( افراد ناتوان و عاجز.) است، ولى معلوم شد كار هر كس نيست، بله لقلقه ى زبان زياد است و از هر كس برمى آيد، اما دعاى حقيقى با شرايط دعا و اجابت آن بسيار اندك است!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد