خوارزمی می‌گوید:
یزید دستور داد سر مطهّر را بر در خانه‌اش بیاویزند و به اهل بیت امام حسین دستور داد تا وارد خانه‌اش شوند. چون زنان وارد خانه‌ی یزید شدند، همه‌ی زنان آل معاویه با گریه و شیون و ناله بر حسین از آنان استقبال کردند و همه‌ی لباس‌ها و زینت‌های خود را درآوردند و سه روز ماتم برپا ساختند. هند، دختر عبدالله بن عامر همسر یزید که پیشتر همسر امام حسین (ع) بود، سر برهنه بیرون آمد و پرده درید و به یزید حمله کرد و گفت: آیا سر پسر فاطمه بر در خانه‌ی من آویخته است؟ یزید او را پوشانید و گفت: آری، بر آن سر و بر پسر دختر رسول خدا گریه کن. ابن زیاد عجله کرد و او را کشت. خدا بکشدش! آن‌گاه یزید آنان را در خانه‌ی مخصوص خود فرود آورد.
روی الخوارزمیّ:
(و ذكر) أبو مخنف إنّ يزيد أمر أن يصلب الرّأس الحسين (ع) على باب داره، و أمر أن یدخلوا أهل بیت الحسین داره، فلمّا دخلت النّسوة دار يزيد لم تبق امرأة من آل أبي سفيان و معاوية إلّا استقبلتهنّ بالبكاء و الصّراخ و النّياحة و الصّیاح على الحسين (ع)، و ألقين ما عليهنّ من الحلّی و الحّلل، و أقمن المآتم علیه ثلاثة أيّام، و خرجت هند بنت عبد اللّه بن عامر بن كريز امرأة يزيد -و كانت قبل ذلك تحت الحسين (ع)- فشقّت السّتر و هي حاسرة، فوثبت علی يزيد و قالت: أ رأس ابن فاطمة مصلوب علی باب داری؟ فغطّاها یزید و قال: نعم! فاعولي عليه- يا هند- و ابكي على ابن بنت رسول اللّه و صريخة قريش، عجّل عليه ابن زياد فقتله قتله اللّه ثمّ إنّ يزيد أنزلهم في داره الخاصّة[1]
[1]– مقتل الحسین 2: 73، تسلیة المجالس و زینة المجالس 2: 399.