علامه مجلسی با سند خود از ابن عبّاس روایت کرده است که:
فاطمه (ع) در بیماری وفات پیامبر اکرم (ص) نزد ایشان رفت. حضرت فرمود: خبر رحلتم را داده‌اند، فاطمه (ع) گریست سپس حضرت فرمود: گریه مکن! تو پس از من هفتاد و دو روز و نصف روز، بیشتر نخواهی زیست و به نزد من خواهی آمد البته به من ملحق نخواهی شد مگر این‌که قبل از آن، میوه‌های بهشتی به تو هدیه خاهد گشت. فاطمه (ع) از این مژده پیامبر اکرم (ص) شاد و خندان شد.
روی المجلسيّ:
عَنْ الصَّدُوقُ، عَنِ السِّنَانِيِّ، عَنِ الْأَسَدِيِّ، عَنِ الْبَرْمَكِيِّ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ سُلَيْمَانَ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ يَحْيَى، عَنِ الْأَعْمَشِ، عَنْ عَبَايَةَ، عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: دَخَلَتْ فَاطِمَةُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ (ص) فِي مَرَضِهِ الَّذِي تُوُفِّيَ فِيهِ قَالَ: نُعِيَتْ إِلَيَّ نَفْسِي، فَبَكَتْ فَاطِمَةُ، فَقَالَ لَهَا: لَا تَبْكِيِنَّ [لا تکبی] فَإِنَّكِ لَا تَمْكُثِينَ مِنْ بَعْدِي إِلَّا اثْنَيْنِ وَ سَبْعِينَ يَوْماً وَ نِصْفَ يَوْمٍ حَتَّى تَلْحَقِي بِي وَ لَا تلحقي بِي حَتَّى تُتْحَفَيْ بِثِمَارِ الْجَنَّةِ فَضَحِكَتْ فَاطِمَةُ (ع).[1]
[1]ـ البحار 43: 156 ح 3 عن قصص الانبیاء.