ابن قولویه به سند خویش از ابراهیم نخعی نقل کرده است:
امیر مؤمنان (ع) بیرون آمد و در مسجد نشست. اصحاب او پیرامون وی جمع شدند. حسین (ع) آمد و در برابر حضرت ایستاد. امام دست بر سر او کشید و فرمود: پسرم! خداوند اقوامی را در قرآن نکوهش کرده و فرموده است: «نه آسمان بر آنان گریست و نه مهلت داده شدند». به خدا قسم پس از من تو را می‌کشند، آن‌گاه آسمان و زمین بر تو می‌گریند.
قال ابن قولویه:
حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ، عَنِ الْحَكَمِ بْنِ مِسْكِينٍ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ عِيسَى الْأَنْصَارِيِّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي لَيْلَى، عَنْ إِبْرَاهِيمَ النَّخَعِيِّ، قَالَ: خَرَجَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع) فَجَلَسَ فِي الْمَسْجِدِ وَ اجْتَمَعَ أَصْحَابُهُ حَوْلَهُ وَ جَاءَ الْحُسَيْنُ (ع) حَتَّى قَامَ بَيْنَ يَدَيْهِ فَوَضَعَ يَدَهُ عَلَى رَأْسِهِ، فَقَالَ: يَا بُنَيَّ! إِنَّ اللَّهَ عَيَّرَ أَقْوَاماً بِالْقُرْآنِ فَقَالَ: «فَما بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ وَ ما كانُوا مُنْظَرِينَ»[1] وَ ايْمُ اللَّهِ لَيَقْتُلُنَّكَ بَعْدِي، ثُمَّ تَبْكِيكَ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ.[2]
[1]– الدخان: 29.
[2]– کامل الزیارات: 180 ح 242، عنه البحار 45: 209 ح 16 و جاء مثله مع اختلاف فی السند و بعض الالفاظ فی کامل الزیارات: 187 ح 264 و البحار 45: 212 ح 29.