ابن قولویه با سند خویش از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود:
اسماعیلی که خداوند در قرآن از او یاد کرده و فرموده است: «اسماعیل را در کتاب یاد کن، او راست وعده بود و پیامبری مرسل بود»، پسر حضرت ابراهیم نبود، بلکه یکی از پیامبران بود که خداوند او را به سوی قومش برانگیخت، او را گرفتند و پوست سر و صورتش را کندند. فرشته‌ای از سوی خدای متعال نزد او آمد و گفت: خدا مرا فرستاده است. هر دستوری بدهی انجام دهم. گفت: من به حسین (ع) اقتدا می‌کنم و کاری که با او کردند.
قال ابن قولویه:
حَدَّثَنِي أَبِي (ره) قَالَ: حَدَّثَنِي سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِي خَلَفٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى وَ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْخَطَّابِ وَ يَعْقُوبَ بْنِ يَزِيدَ جَمِيعاً عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِنَّ إِسْمَاعِيلَ الَّذِي قَالَ اللَّهُ تَعَالَى فِي كِتَابِهِ: «وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِسْماعِيلَ إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ كانَ رَسُولًا نَبِيًّا»[1] لَمْ يَكُنْ إِسْمَاعِيلَ بْنَ إِبْرَاهِيمَ (ع) كَانَ نَبِيّاً مِنَ
الْأَنْبِيَاءِ، بَعَثَهُ اللَّهُ إِلَى قَوْمِهِ فَأَخَذُوهُ فَسَلَخُوا فَرْوَةَ رَأْسِهِ وَ وَجْهِهِ، فَأَتَاهُ مَلَكٌ عَنِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى فَقَالَ: إِنَّ اللَّهَ بَعَثَنِي إِلَيْكَ فَمُرْنِي بِمَا شِئْتَ، فَقَالَ: لِي أُسْوَةٌ بِمَا يُصْنَعُ بِالْحُسَيْنِ (ع).[2]
[1]– مریم: 54.
[2]– کامل الزیارات: 137 ح 1، علل الشرائع 1: 77 ح 2، وسائل الشیعة 2: 909 ح 20، البحار 13: 388 ح 2 و 3 و 390 ح 6 و 7، العوالم 17: 108 ح 1 و ذکر ابن قولویه فی ح 3 انّه هو اسماعیل بن حزقیل النّبیّ (ع).