ابن قولویه به سند خویش از حارث اعور چنین روایت کرده است:
علی (ع) فرمود: پدر و مادرم به فدای حسین که در پشت کوفه شهید می‌شود. به خدا قسم گویا می‌بینم که حیوانات صحرا از هر نوع، سر و گردن‌هایشان را به قبر او می‌کشند و شب تا صبح بر او گریسته مرثیه می‌خوانند. هر گاه چنین شد، مبادا شما (با ترک زیارتش) جفا کنید.
قال ابو قولویه:
حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي دَاوُدَ، عَنْ سَعْدٍ، عَنْ أَبِي عُمَرَ الْجَلَّابِ، عَنِ الْحَارِثِ الْأَعْوَرِ قَالَ: قَالَ عَلِيٌّ (ع): بِأَبِي وَ أُمِّي الْحُسَيْنَ الْمَقْتُولَ بِظَهْرِ الْكُوفَةِ، وَ اللَّهِ لَكَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى الْوَحْشِ مَادَّةً أَعْنَاقَهَا عَلَى قَبْرِهِ مِنْ أَنْوَاعِ الْوَحْشِ يَبْكُونَهُ وَ يَرْثُونَهُ لَيْلًا حَتَّى الصَّبَاحِ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَإِيَّاكُمْ وَ الْجَفَاءَ.[1]
[1]– کامل الزیارات: 486 ح 742 و 165 ح 244، عنه البحار 101: 6 ح 23، و 45: 205 ح 9، مستدرک الوسائل 10: 258.