علّامه مجلسی از امام صادق (ع) از پدرانش نقل کرده است:
هنگامی که امیر المؤمنین، فاطمه (ع) را در قبر نهاد گفت: بسم الله الرحمن الرحیم. بسم الله و بالله و علی ملة رسول الله (ص)،محمّد بن عبدالله (ص). ای صدیقه! و ای راستگوی تصدیق شده! تو را به کسی وامی گذارم که از من بر تو، اوّلی‌تر است من به آنچه، رضایت خداوند نسبت به تو در آن است، خشنودم، سپس این آیه را خواند: شما را از زمین آفریدیم و به آن، باز می‌گردانیم و یک بار دیگر از آن، بیرون می‌آوریم.[1]
زمانی که خاک را روی قبرش، صاف و هموار ساخت بر آن، آب پاشیده سپس در کنار قبرش نشست و غمناک و اندوهگین، گریست عبّاس دستش را گرفته او را بازگردانید.
روی المجلسيّ:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنْ آبَائِهِ (ع): أَنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ (ع) لَمَّا وَضَعَ فَاطِمَةَ بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ (ص) فِي الْقَبْرِ قَالَ: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ عَلَى مِلَّةِ رَسُولِ اللَّهِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ سَلَّمْتُكِ أَيَّتُهَا الصِّدِّيقَةُ إِلَى مَنْ هُوَ أَوْلَى بِكِ مِنِّي وَ رَضِيتُ لَكِ بِمَا رَضِيَ اللَّهُ تَعَالَى لَكِ ثُمَّ قَرَأَ «مِنْها خَلَقْناكُمْ وَ فِيها نُعِيدُكُمْ وَ مِنْها نُخْرِجُكُمْ تارَةً أُخْرى»[2] فَلَمَّا سَوَّى عَلَيْهَا التُّرَابَ أَمَرَ بِقَبْرِهَا فَرُشَّ عَلَيْهِ الْمَاءُ ثُمَ جَلَسَ عِنْدَ قَبْرِهَا بَاكِياً حَزِيناً فَأَخَذَ الْعَبَّاسُ بِيَدِهِ فَانْصَرَفَ بِهِ.[3]
[1]. مِنْهَا خَلَقْنَاکُمْ وَ فِیهَا نُعِیدُکَمْ وَ مِنْهَا نُخْرِجُکُمْ تَارَةً أُخْرِی.
[2]. طه: 55.
[3]. البحار 82: 27 عن مصباح الانوار.