طبری گوید:
حنظلة بن اسعد شبامی آمد و در برابر امام ایستاد و خطاب به سپاه دشمن، آیاتی از قرآن را خواند که هشدار نسبت به نزول عذاب الهی بود: «يَا قَوْمِ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ مِثْلَ يَوْمِ الْأَحْزابِ…» و آن‌گاه گفت: ای قوم! آیا حسین را می‌کشید تا عذاب سخت الهی بر شما فرود آید؟ «و هر که دروغ بندد، نومید و ناکام گردد».
امام حسین (ع) خطاب به او فرمود: رحمت خدا بر تو ای حنظله! آنان چون دعوت حقّ تو را رد کردند مستحقّ عذاب شدند، آن‌گاه که آنان برخاستند تا خون تو و یارانت را بریزند، چه رسد به اکنون، که برادران صالح تو را کشته‌اند. گفت: راست می‌گویی جانم به فدایت! تو از من دین‌شناس‌تر و شایسته‌تری. آیا به آخرت نکوچیم و به برادرانمان نپیوندیم؟ امام فرمود: شتاب به سوی آنچه بهتر از دنیاست و آنچه در آن است؛ به سوی حکومتی ابدی!
وی به امام سلام داد و خداحافظی کرد و به میدان شتافت. جنگید تا به شهادت رسید.
قال الطّبریّ:
و جاء حنظلة بن أسعد الشّباميّ فقام بين يدي حُسَيْن، فأخذ ينادي: «يَا قَوْمِ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ مِثْلَ يَوْمِ الْأَحْزابِ – مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَثَمُودَ وَ الَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ وَ مَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْماً لِلْعِبادِ – وَ يا قَوْمِ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ يَوْمَ التَّنادِ – يَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرِينَ مَا لَكُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عاصِمٍ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ»[1] يا قوم تقتلوا حسيناً؟ فيسحتكم اللَّه بعذاب «وَقَدْ خابَ مَنِ افْتَرى»[2] فقال له حسين: يا بن اسعد، رحمك اللَّه، إِنَّهُمْ قَدِ استوجبوا العذاب حين ردّوا عَلَيْك مَا دعوتهم إِلَيْهِ من الحقّ، و نهضوا إليك ليستبيحوك و أَصْحَابك، فكيف بهم الآن وَ قَدْ قتلوا إخوانك الصالحين! قَالَ: صدقت، جعلت فداك! أنت أفقه منّي و أحقّ بِذَلِكَ، أفلا نروح إِلَى الآخرة و نلحق بإخواننا؟ فَقَالَ: رح إِلَى خير من الدُّنْيَا و ما فِيهَا، و إلى ملك لا يبلى، فَقَالَ: السّلام عَلَيْك أبا عَبْد اللَّهِ، صلى اللَّه عَلَيْك و على أهل بيتك، و عرّف بيننا و بينك فِي جنّته، فَقَالَ: آمين آمين، فاستقدم فقاتل حَتَّى قتل.[3]
[1]– غافر: 30.
[2]– طه: 61.
[3]– تاریخ الطبری 3: 329، مقتل الخوارزمی 2: 24، الکامل فی التاریخ 2: 568، اللهوف: 164، تسلیة المجالس و زینة المجالس 2: 294، البحار 45: 23، العوالم 17: 267، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 449 ح 430.