عربهاى جاهلى چهار ماه از سال؛ رجب، ذى القعده، ذى الحجه و محرم را محترم مىشمردند و جنگ در آن را حرام مىدانستند. به نقل زمخشرى در كشّاف 2/ 269 اين حكم از بقاياى دين حنيف ابراهيم عليه السلام بوده است. گويند در طول تاريخ عرب چهار بار اين قانون شكسته شد و چهار جنگ بزرگ در ماههاى حرام رخ داد. چون اين كار قانونشكنى و هتك حرمت ماههاى حرام بود «فجار» نام گرفت كه به معناى فجور و حرمتشكنى است. آخرين جنگهاى فجار بين قريش و هوازن در گرفت كه چهار سال طول كشيد. به نقل ابن اسحاق 1/ 198 پيامبر در اين جنگ شركت كرد و چون كوچك بود تير به دست عموهاى خود میداد
اين مضمون از طريق اهل سنت نقل شده ولى گويا در منابع شيعى نيامده است. وانگهى بر اساس قراينى اين حضور بعيد به نظر مىرسد، زيرا اولا از نظر كلامى پيامبر قبل از بعثت نيز معصوم بوده و شركت او در جنگى كه فسق و فجور شمرده مىشده بسيار بعيد است. ثانيا يعقوبى 2/ 15 در يك نقل مىنويسد: ابو طالب كه در آن دوران سرور بنى هاشم بود نگذاشت احدى از بنى هاشم در آن شركت كند و گفت: اين ستم و تجاوز و قطع پيوند خويشاوندى و حلال شمردن ماه حرام است، نه من در آن شركت مىكنم و نه احدى از خاندانم.
منبع:پرسمان