همه مراجع (به جز بهجت، صافى و مكارم): خروج منى در مرد داراى سه نشانه است:
1 – همراه با شهوت باشد؛ 2 – با جستن بيرون آيد؛ 3 – بدن سست شود.
اگر هيچ يك از علامت هاى سه گانه و يا يكى از آنها را نداشت، حكم به منى نمى شود؛ مگر آنكه از راه ديگرى يقين كند كه منى است.[1]
آيه اللّه بهجت: خروج منى در مرد داراى دو نشانه است:
1 – همراه با شهوت باشد؛
2 – با جستن بيرون آيد.
اگر هيچ يك از دو نشانه را نداشت، حكم به منى نمى شود؛ مگر آنكه از راه ديگرى يقين كند كه منى است.[2]
آية اللّه صافى: اگر با شهوت و جستن بيرون آيد و يا با جستن بيرون آمده و بدن سست شود، آن رطوبت حكم منى را دارد و اگر هيچ يك از اين دو نشانه را نداشت، حكم به منى نمى شود؛ مگر آنكه از راه ديگرى اطمينان يابد كه منى است.[3]
آيه اللّه مكارم: خروج منى در مرد داراى دو نشانه است:
1 – همراه با شهوت باشد؛
2 – با جستن بيرون آيد.
اگر هيچ يك از دو نشانه يا يكى از آنها را نداشت، حكم به منى نمى شود؛ مگر آنكه از راه ديگرى يقين كند كه منى است.[4]
پی نوشت ها
[1] – توضيح المسائل مراجع، م 346؛ وحيد، توضيح المسائل، م 352؛ نورى، توضيح المسائل، م 347؛ خامنه اى، اجوبه الاستفتائات، س 180.
[2] – بهجت، توضيح المسائل مراجع، م 346 و مكارم، تعليقات على العروة، غسل الجنابة.
[3] – توضيح المسائل، م 352.
[4] – بهجت، توضيح المسائل مراجع، م 346 و مكارم، تعليقات على العروة، غسل الجنابة.