در مدرسه ى شيرازى سامرّا كه بغدادى ها و اهالى كاظمين در سوّم رجب (روز وفات امام هادى ـ عليه السّلام ـ) روضه داشتند، واعظى پيرمرد ـ كه سيّدى لاغر اندام، بلند بالا و مورد اهميّت فراوان بود ـ به منبر رفت، واقعا منبرى بود، تمام منبر او روايات بود! بنده نه قبل از او، و نه بعد از او مانند او را نديده ام. از اول تا آخر سخنرانى اش، كلمه اى غير از روايت در منبر نگفت و خيلى تحفّظ داشت كه از روايت تعدّى نكند. هرگاه روايتِ مشكل مى خواند، بلافاصله با روايتى ديگر آن را توضيح و شرح مى داد و معناى روايت را نيز با روايت بيان مى كرد. نوعا هم به تناسب، رواياتِ كوتاه و قصار مى خواند واقعا كمال است كه انسان يك ساعت صحبت كند و از خود هيچ نگويد! و الان تعجّب مى كنم كه او مصيبت را چگونه خواند!
بله، عكسش را هم ديده ايم كه در منبرى حتّى يك روايت هم نبود، جز اين كه آمريكا چنين و شوروى چنين! ما هنوز خوابيم، چه طور نعمت هايى را كه در اختيار داشتيم(قرآن و عترت و علماى دين.) به واسطه ى ناسپاسى و كفران از دست داديم، مگر اين كه از اروپا براى ما خبر بيايد كه آن چه در خانه داريد گنج است!396
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد