اگر نماز صحيح و داراى شرايط باشد، اعاده آن لازم نيست؛ هر چند همراه با حضور قلب نباشد. به طور كلى اگر انسان بعد از نماز، شك در درستى و صحت آن داشته باشد، بنا را بر صحّت آن مىگذارد و دوباره خواندن آن لازم نيست. به جاى اعاده نمازى كه بدون حضور قلب خوانده شده، بايد كوشش كرد نمازهاى بعدى، همراه با حضور قلب خوانده شود؛ چون اعاده نماز بىحضور قلب، در مواردى باعث وسواس مىشود و ناخواسته انسان در دام شيطان مىافتد. در اين صورت گاهى انسان، چندبار يك نماز را مىخواند تا به دلش بچسبد و در هر بار، غفلت و عدم حضور قلب او از نماز قبلى بيشتر مىشود!! و همين امر موجب مىگردد، انسان در هيچ نمازى، نتواند تمركز خود را حفظ كند و اضطراب و دلهرهاى كه از اين راه به او دست مىدهد، همه نمازهاى او را ضايع و خراب مىكند و اين نگرانى به همه امور زندگى او چنگ مىاندازد و آرامش را از او سلب مىكند.

يكى از شاگردان علامه طباطبائى مىگويد: در يكى از شبهاى آخر عمر علامه طباطبايى، در خدمت او بودم. ايشان ياراى سخن گفتن نداشت. من از خداوند خواستم كه توانى به او بدهد و در لحظات آخر عمر ايشان، نصيحتى از او بشنوم. علامه در حال احتضار با چشمان نافذش به گوشه اتاق نگاه مىكرد. خود را به او نزديك كرده و عرض كردم: براى توجّه به خدا و حضور قلب در نماز، چه راهى را توصيه مىفرماييد؟ علامه طباطبايى به سوى من متوجه شد، لبهايش حركت كرد و با صدايى بسيار ضعيف كه به سختى شنيده مىشد، بيش از ده بار اين جمله را تكرار كرد: «توجّه، مراوده، توجّه، مراقبه…».[1]

منظور از توجّه و مراقبه آن است كه انسان در نماز فكرش به اين طرف و آن طرف نرود. اما منظور از مراوده در كلام علامه طباطبايى(ره)، ارتباط ظريف و عاشقانه با نماز و جست و جوى معشوق (خدا) در نماز است.

بايد از همه اين الگوها درس گرفت و به جاى اينكه به فكر اعاده و تكرار نمازها بود، فرصت را غنيمت شمرد و دل و جان را از عوامل حواسپرتى باز داشت و به الگوها و اسوههاى واقعى تأسى جست.

 

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:رحیم کارگر/پرسش وپاسخ دانشجویی


[1] – هزار و يك داستان نماز، ص 45.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *