مرحوم آقا شيخ عبدالكريم حايرى فرموده است: « عامّه، عترت را كنار گذاشته اند و خاصّه، قرآن را. » البتّه معناى اين سخن اين است كه هر دو طايفه، هر دو را كنار گذاشته اند، زيرا قرآن و عترت با هم متلازمند. به عقيده ى بنده، اگر كسى يكى را ضايع كند، ديگرى را هم ضايع كرده است، زيرا اين دو با هم هوهويّت و اتّحاد دارند. چنان كه پيامبر اكرم ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ فرمود:
«إِنّى تارِكٌ فيكُمُ الثِّقْلَين، أَحَدُهُما أَكْبَرُ مِنَ الآخَرِ: كِتابَ اللّه حَبْلٌ مَمْدُودٌ مِنَ السَّماءِ إِلَى الاْءَرْضِ؛ وَ عِتْرَتى أَهْلَ بَيْتى. وَ إِنَّهُما لَنْ يَفْتَرِقا حَتّى يَرِدا عَلَىَّ الْحَوْضَ.»
من دو چيز سنگين و گرانبها در ميان شما [به يادگار مى گذارم [كه يكى از ديگر بزرگتر است: يكى كتاب خدا، كه ريسمانى است كه از آسمان به سوى زمين كشيده شده است؛ و ديگرى: بستگان و خاندانم. اين دو هرگز از هم جدا نخواهند شد، تا اين كه در [كنار [حوض [كوثر] بر من وارد شوند.
مسند احمد، ج 3، ص 14. نيز ر.ك: مسند احمد، ج 3 ،27 و 59؛ مجمع الزوائد هيثمى، ج 9، ص 163؛ مسند ابن جعد، ص 397، منتخب مسند عبد بن حميد، ص 108؛ خصايص نسايى، ص 93؛ مسند ابى يعلى، ج 2، ص 297 و 376؛ معجم صغير طبرانى، ج 1، ص 131 و…
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد
