آيات عظام امام، خامنه اى و نورى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بنابر احتياط واجب از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.[1]
آيات عظام بهجت، فاضل و صافى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.[2]
آيه اللّه تبريزى: آگاهى و تخصص هر گروه از علما بيشتر باشد، شهادت و نظرشان مقدم است و در صورت تعارض، در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.[3]
آيه اللّه سيستانى: آگاهى و تخصص هر گروه از علما بيشتر باشد، شهادت و نظرشان مقدم است و در صورت تعارض، در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است؛ مگر در موارد علم اجمالى بر تكليف، (مانند قصر و اتمام) كه در اين هنگام بنابر احتياط واجب بايد هر دو فتوا را رعايت كند.[4]
آيه اللّه مكارم: بنابر احتياط واجب از كسى تقليد كند كه گمان به اعلميت او دارد و در صورت تساوى، مخير است.[5]
آيه اللّه وحيد: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى بايد از كسى تقليد كند كه فتوايش مطابق احتياط است و چنانچه احتياط ممكن نبود و يا مشقت داشت، مخير است.[6]
تبصره. فرض مسئله جايى است كه هر دو در تقوا مساوى باشند.[7]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – امام، توضيح المسائل، م 4 و 3؛ نورى، توضيح المسائل، م 4 و 3.
[2] – صافى، جامع الاحكام، ج 1، س 8؛ توضيح المسائل مراجع، م 3 و 4.
[3] – توضيح المسائل، م 3 و 4.
[4] – تعليقات على العروة، م 13، 20 و 21.
[5] – توضيح المسائل، م 4، 5 و 6.
[6] – توضيح المسائل، م 3 و 4.
[7] – حكم مسئله در جايى كه يكى با تقواتر باشد در ص 56، پرسش 38 بيان شده است.