مرحوم شیخ حرّ عاملی در کتاب اثبات الهداة از حسین ابن حمدان حصینی، نقل می‌کند که:
مردی از اصحاب رسول خدا (ص) سر دست گوسفندی را مسموم نمود و سپس به ایشان هدیه کرد. پس سردست به زبان آمد و گفت: مرا نخور، چون مسموم هستم.
و دو نفر از اصحاب آن حضرت، دو عدد جوجه کباب شده را که مسموم کرده بودند، به آن حضرت هدیه نمودند. پس خدای متعال، آن دو را زنده کرد و به زبانشان آورد و آن دو، رسول خدا (ص) را از مسمومیت خود و کسی که مسمومشان کرده است، آگاه ساختند.
تحمّل الشّدائد
روی الحرّ العامليّ:
عن الحسین بن حمدان الحصینيّ: إنّ رجلاً من أصحابه سمّ له ذراعاً و أهداه إليه، فنطق الذراع و قال: لا تأكلنّ فإنّي مسموم، و أهدى له رجلان منهم فرخين مشويّين مسمومين، فأحياهما اللّه له و أنطقهما و أخبراه بما فيهما من السمّ، و بمن فعل ذلك.[1]
[1] . اثبات الهداة 2: 171ح 634.