ائمه ى ما ـ عليهم السّلام ـ دعاها را در اختيار ما گذاشته اند تا ما را غرق در نور ببينند، و انبيا ـ عليهم السّلام ـ آمده اند كه ما را از دنيا و توجّه به آن دور سازند؛ ولى كفّار به ما مى گويند: دين را كنار بگذاريد، ما به شما دنيا مى دهيم، و وسايل راحتى ظاهرى (نه راحتى درونى) شما را فراهم مى كنيم! البته اين سخن هم دروغ است، زيرا اگر آنها براى ما راحتى دنيا را مى خواهند پس چرا اين همه بر سر تسلّط بر ما با هم نزاع دارند؟! نقشه ى كفّار اين بود و هست كه قرآن را از دست مسلمانان بگيرند، و روحانيت را از منابع دينى و معنويّات و سرچشمه هاى معارف يعنى قرآن و سنّت(سنّت، شامل گفتار، كردار، و حتّى تقرير و امضاى معصومين ـ عليهم السّلام ـ مى شود.) جدا سازند، تا اين دو سلاح مهم (قرآن و سنّت) از دست مسلمانان خارج گردد، و راه تسلّط آن ها بر بلاد و ثروت هاى مسلمانان باز شود. ولو به اين كه كسانى(روحانى نمايان دربارى و جيره خوار.) را در رأس قرار دهند كه طبق مرام آنها كتاب و سنّت را توجيه كنند و ديگران(علماى مخالف.) نابود يا منزوى و يا كشته شوند. اى كاش مى ديديم كه گرگ ها به ما هجوم آورده و ما را مى خورند.با اين وضع چه بايد كرد؟ هر چه به ما فرمودند:«لاَ تَتَّخِذُواْ الْكَـفِرِينَ أَوْلِيَآءَ» كافران را به عنوان دوست و سرپرست خود نگيريد. سوره ى نساء، آيه ى 144.
گوش نكرديم. حالا با اين اوضاع و گرفتارى و بلاها كه بر سر ما مسلمانان مى آيد چه بايد بكنيم؟ اگر تكليف خود را بدانيم كه چه بايد بكنيم و به آن چه فهميديم عمل بكنيم، از جهت عمل به وظيفه فرداى قيامت راحتيم، هر چند وظيفه اين باشد كه با ناراحتى ها بسازيم و صبر كنيم، خداوند متعال مى فرمايد: «وَلَنَبْلُوَنَّكُم بِشَىْ ءٍ مِّنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِّنَ الاْءَمْوَ لِ وَ الاْءَنفُسِ وَ الثَّمَرَ تِ وَبَشِّرِ الصَّـبِرِينَ» قطعا شما را به نوعى از ترس و گرسنگى و زيان مالى و جانى و كمبود محصول، آزمايش مى كنيم، و صابران را نويد بده. سوره ى بقره، آيه ى 155. يعنى صابران را به فرج و ظهور حضرت حجّت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف ـ بشارت ده.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد