سیّد بن طاووس گوید:
در کتاب مصابیح دیدم که امام صادق (ع) از قول پدرش باقر العلوم (ع) نقل می‌کند: از پدرم زین العابدین (ع) درباره‌ی کوچاندن یزید او را پرسیدم، فرمود: مرا بر شتری بی‌کجاوه سوار کرد، سر حسین (ع) بر نیزه‌ای بود، زنان ما پشت ما سوار بر قاطران بودند، نیزه‌داران پشت سر و اطراف ما حرکت می‌کردند، اگر اشکی از چشم یکی از ما درمی‌آمد با نیزه بر سرش می‌زدند، تا آن‌که وارد شام شدیم، کسی ندا می‌داد: ای مردم شام! اینان اسیرانِ اهل بیتند…
قال السّیّد بن طاووس:
لقد رأیت فِي كِتَابِ الْمَصَابِيحِ بِإِسْنَادِهِ إِلَى جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ (ع) قَالَ: قَالَ لِي أَبِي مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ: سَأَلْتُ أَبِي عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ (ع)عَنْ حَمْلِ يَزِيدَ لَهُ فَقَالَ: حَمَلَنِي عَلَى بَعِيرٍ يَظْلَعُ بِغَيْرِ وِطَاءٍ وَ رَأْسُ الْحُسَيْنِ (ع) عَلَى عَلَمٍ وَ نِسْوَتُنَا خَلْفِي عَلَى بِغَالٍ فأكف وَ الْفَارِطَةُ خَلْفَنَا وَ حَوْلَنَا بِالرِّمَاحِ إِنْ دَمَعَتْ مِنْ أَحَدِنَا عَيْنٌ قُرِعَ رَأْسُهُ بِالرُّمْحِ حَتَّى إِذَا دَخَلْنَا دِمَشْقَ صَاحَ صَائِحٌ: يَا أَهْلَ الشَّامِ هَؤُلَاءِ سَبَايَا أَهْلِ الْبَيْتِ… .[1]
[1]– اقبال الاعمال: 583، البحار 45: 154 ح 2، العوالم 17: 413.