طبری گوید:
ابن زیاد دستور داد زنان و فرزندان امام حسین (ع) را آماده سازند. علیّ بن الحسین (ع) را هم غل و زنجیر در گردن افکندند. محفر بن ثعلبه و شمر آنان را حرکت دادند تا نزد یزید آوردند. امام سجّاد (ع) در طول راه با هیچ یک از آن دو حتّی یک کلمه سخن نگفت تا به شام رسیدند.
قال الطّبریّ:
ثُمَّ إن عُبَيْد اللَّهِ أمر بنساء الْحُسَيْن و صبيانه فجهزن، و امر بعلىّ ابن الْحُسَيْن فغلّ إِلَى عنقه، ثُمَّ سرّح بهم مع محفرّ بن ثعلبة العائذي، عائذة قريش و مع شمر بن ذي الجوشن، فانطلقا بهم حَتَّى قدموا عَلَى يَزِيد، فلم يكن عَلِيّ بن الْحُسَيْن يكلم أحداً منهما فِي الطّريق كلمة حَتَّى بلغوا.[1]
[1]– تاریخ الطّبری 3: 338، مثیر الاحزان: 96.