این آیه‌ی کریمه بر حسب روایت مربوط به امامت است؛ «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ»[1] اگر مردم زیر پرچم علی بودند و دستورات امام خود را در زندگی پیاده می‌کردند خدای متعال با لام تأکید اعلان می‌کند که ما هم برکت آسمان را بر شما نازل می‌کردیم، هم زمین را برای شما می‌جوشاندیم. این فقر از بین می‌رفت، این نکبت از بین می‌رفت، این بدبختی‌های جنگ و دعوا و افتضاحات از بین می‌رفت. همه‌ی روزگار و زندگی به روی شما لبخند می‌زد، همه جا نیش نمی‌دیدید، این نیش‌ها برای بی‌امامی است، برای بی‌دینی است، بدون امامت نمی‌شود دیندار بود، لذا خدا امام را برای نجات ما آفریده است.
امام علیه السّلام کشتی نجات است «مَثَلُ أهلِ بَيتي كَمَثَلِ سَفينَةِ نوح مَن تَمَسَّكَ بِها نَجا»[2] خواستید رأی ندهید، خواستید فرمان او را اجرا نکنید، مثل آدمی که در طوفان دریا گیر کرده است و کشتی نجات هم کنار او است مانند پسر نوح. حضرت نوح علیه السّلام دید عالم را دارد آب می‌گیرد، از روی دلسوزی به پسر خود فرمود: «يا بُنَيَّ ارْكَبْ مَعَنا»[3] پسرم سوار این کشتی شو. او گفت اگر آب بیاید و همه جا را بگیرد چرا من بالای کوه نروم؟! «سَآوي إِلى جَبَلٍ يَعْصِمُني مِنَ الْماءِ»[4] حالا تو کوه را پناه‌گاه خود می‌دانی، برو ببینم چه می‌شود! رفت هم غرق شد و هم جهنّمی شد. خدای متعال پسر نوح را جزء ظالم‌ها معرّفی می‌کند. از پسر نوح به عنوان ظالم یاد می‌کند و به نوح عتاب می‌کند که چرا در مورد فرزند خود با ما صحبت می‌کنی؟ «وَ لا تُخاطِبْني فِي الَّذينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ»[5] ظالمین غرق می‌شوند.
کسی از ظلم مصون می‌ماند که دست او به دامن امامت و ولایت باشد. لذا تنها راه نجات برای بشر از جانب خدا مسئله‌ی امامت و ولایت است. وجود نازنین حضرت رضا علیه السّلام خلافت واگذاری مأمون را نپذیرفت تا به عالم بگوید این امر، امر بشری نیست که یک کسی برود و یک کسی دیگر را نصب کند و عزل کند، خدا باید آن را قرار داده باشد.
[1]– سوره‌ی اعراف، آیه 96.
[2]– البضاعة المزجاة (شرح كتاب الروضة من الكافي لابن قارياغدي)، ج 1، ص 350.
[3]– سوره‌ی هود، آیه 42.
[4]– همان، آیه 43.
[5]– همان، آیه 37.