از آيات: «وَ لاَ تَقْرَبَا هَـذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّــلِمِينَ»( سوره ى بقره، آيه ى 35؛ سوره ى اعراف، آيه ى 19.)؛ (به اين درخت نزديك نشويد، كه از ستمكاران مى گرديد.) و نيز: «فَلاَ يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَى » ( سوره ى طه، آيه ى 117.)؛ (مبادا شما را از بهشت بيرون كند، تا مبادا دچار شقاوت شوى.) و هم چنين: «إِنَّ لَكَ أَلاَّ تَجُوعَ فِيهَا وَ لاَ تَعْرَى وَ أَنَّكَ لاَ تَظْمَؤُاْ فِيهَا وَ لاَ تَضْحَى» ( سوره ى طه، آيه هاى 118 و 119.)؛ (تو در بهشت، گرسنه و برهنه و تشنه و آفتاب زده نمى شوى.) و نيز: «فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطَـنُ» (سوره ى اعراف، آيه ى 20؛ نيز ر.ك: سوره ى طه، آيه ى 120. )؛ (پس شيطان آن دو را وسوسه نمود.) استفاده مى شود كه تمام فساد و افساد و غلغله و سروصدايى كه در روى زمين بوده و هست و خواهد بود از همين « مأكل و مشرب » است؛ زيرا تكاليف متوجّه غضب و شهوت است، و تناول غذا و نوشيدنى موجب آن هاست.
واى بر ما كه خود را اشرف مخلوقات مى دانيم ولى از حيوانات پست تريم، وگرنه اين همه هزينه براى معاشرات و مراجعات نامشروع معنا نداشت. اگر مأكل و مشرب را تعديل كنيم، چه قدر غضب ها و شهوت ها تعديل مى شود. خدا مى داند كفّار در شبانه روز براى به فساد كشاندن مسلمان ها و موءمنين چه قدر پول خرج مى كنند. ما هم گويا خود را ناچار و مضطر و گرفتار مى دانيم. آيا با وجود ضعف حال و گرسنگى باز به اين همه فسادهاى اخلاقى و اختلاطات مضرّ و نامشروع و اين همه رياست طلبى ها و كشتار و ظلم محتاجيم؟!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد