«وَ لا یبدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلاّ ما ظَهَرَ مِنها وَ لیضرِبنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى جُیوبِهِنَّ »؛[1] «و زینت خود را جز آن مقدار كه نمایان است، آشكار نكنند و [اطراف] روسرى هاى خود را بر سینه خود افكنند [تا گردن و سینه با آن پوشانده شود] ».
«حجاب»، در لغت به معناى پرده، حاجب و پنهان كردن است و در اصطلاح «پنهان كردن زن خود را از دید مرد بیگانه است». آنچه دین اسلام بر زنان لازم دانسته، همان پوشش است كه در متون دینى و در كلام فقیهان، از آن به ستر، پوشش، ساتر و پوشاننده تعبیر شده است.
حجاب و پوشش پیش از اسلام، در میان برخى از ملّت ها – از جمله ایران باستان و قوم یهود و شاید در هند – مطرح و از آنچه كه در قانون اسلام آمده، سخت تر بوده است.[2]
این دستور در دین اسلام، حدود سال هاى چهارم و پنجم تشریع گردیده است.[3]
حجاب، یكى از احكام ضرورى اسلام به شمار مى آید و شیعه و سنى بر آن، اتفاق نظر دارند. خداوند متعال در این باره سه آیه[4] در شهر مدینه، نازل كرده و در دو مورد آن، به مسأله پوشش بانوان اشاره كرده است.[5] علاوه بر این، احادیث بسیارى درباره اهمیت و چگونگى حجاب نقل شده است.
حضرت على علیه السلاممى فرماید: «پوشیدگى زن به حالش، بهتر است و زیبایى اش را پایدارتر مى سازد».[6]
پوشش براى زن دو هدف و فلسفه اساسى دارد:
1 – مصونیت زن، در برابر طمع ورزى هاى هوس بازان.
2 – پیشگیرى از تحریكات شهوانى و تأمین سلامت و بهداشت جامعه.[7]
در زمینه حجاب و پوشش، توجه به چند نكته بایسته است:
یكم. زن باید بدن و زیور آلات و آرایش خود و هر آنچه را كه نزد عرف زینت محسوب مى شود، در برابر مرد نامحرم بپوشاند و تنها دست و صورت از آن استثنا شده است.
دوم. هر چند دین اسلام نسبت به نوع و رنگ و حتى دوخت لباس، تأكید چندانى ندارد و تنها به اصل پوشش ـ اعم از چادر، مانتو و مانند آن – تكیه كرده است ؛ ولى روشن است كه لباس نباید تنگ، محرّك، نازك، بدن نما و باعث جلب توجّه گردد. از این رو چادر برترین پوشش به شمار مى آید. از مواردى كه مشكى بودن آن مكروه نیست ؛ بلكه نشانه وقار و متانت است، چادر و عبا مى باشد كه در روایات به آن اشاره شده است.
سوم. پرهیز از نرمش در سخن كه باعث طمع نامحرم شود و متانت در راه رفتن و استفاده نكردن از كفش هایى كه باعث توجه نامحرم مى گردد، بخشى از حجاب زن را تشكیل مى دهد.
چهارم. گرچه پوشش كامل براى مرد واجب نیست ؛ ولى نگاه زن به بدن او حرام است. همان گونه كه پوشش صورت و دست ها تا مچ بر زن، واجب نیست ؛ ولى نگاه مرد به آن از روى شهوت حرام است.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی
[1] – نور 24 ، آيه 31.
[2] – مطهرى، مرتضى، مسأله حجاب، ص 21.
[3] – بايد توجه داشت كه هر چند سال نزول آيات حجاب و پوشش، در كتب تفسير و تاريخ ثبت نشده است ؛ ولى با توجه به اينكه از يك سو اين آيات در سورهاى احزاب و نور آمده و سوره احزاب از نظر ترتيب نزول پيش از سوره نور و بعد از سوره آل عمران قرار دارد و از سوى ديگر طبق نقل تفسير نمونه سوره آل عمران در بين سالهاى دوم و سوم نازل گرديده است، مىتوان به خوبى حدس زد كه سوره احزاب در سالهاى چهارم و پنجم نازل گرديده است. بنابر اين آيه حجاب در اين سالها تشريع گرديده است. محتواى اين سوره نيز مؤيد اين مسأله مىباشد .
[4] – نور 24 ، آيه 31 و احزاب (33)، آيه 59 و 33.
[5] – نور 24 ، آيه 31 و احزاب (33)، آيه 59.
[6] – «صِيانَةُ المَرأَةِ اَنعَمُ لِحالِها وَ اَدوَمُ لِجَمالِها»: مستدرك الوسائل، ج 14، باب 70.
[7] – احزاب 33 ، آيه 59.