راوندی از منهال بن عمرو نقل می‌کند:
به خدا من سر حسین (ع) را دیدم که می‌برند. من در دمشق بودم، پیشاپیش سر مردی سوره‌ی کهف می‌خواند تا آن‌که به آیه‌ی «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ …» رسید. خدا آن سر را به زبانی فصیح و روشن گویا کرد و گفت: شگفت‌تر از اصحاب کهف، کشتن من و بردنِ سر من است.
روی الرّاوندی:
عَنِ الْمِنْهَالِ بْنِ عَمْرٍو قَالَ: أَنَا وَ اللَّهِ رَأَيْتُ رَأْسَ الْحُسَيْنِ (ع) حِينَ حُمِلَ وَ أَنَا بِدِمَشْقَ وَ بَيْنَ يَدَيْهِ رَجُلٌ يَقْرَأُ الْكَهْفَ حَتَّى بَلَغَ قَوْلَهُ «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً»[1] فَأَنْطَقَ اللَّهُ الرَّأْسَ بِلِسَانٍ ذَرِبٍ[2] ذَلِقٍ[3] فَقَالَ: أَعْجَبُ مِنْ أَصْحَابِ الْكَهْفِ قَتْلِي وَ حَمْلِي.[4]
[1]– سورة الکهف: 9.
[2]– الذّرب: الفصیح.
[3]– الذّلق: البلیغ الفصیح.
[4]– الخرائج و الجرائح 2: 557 ح 1، الثّاقب فی المناقب: 333 ح 2 مع اختلاف فی الالفاظ، ملحقات الاحقاق 11: 452، البحار 45: 188، الدّمعة السّاکبة 5: 53، نور الابصار: 135: اسعاف الرّاغبین (بهامش نور الابصار): 196.