انسانِ مؤمن تمامِ شکست‌های خود را در خود جستجو می‌کند که کجای این کارِ من ایراد داشته است که شکست خوردم، وقتی ایراد را پیدا می‌کند با اعتماد به وعده‌های خدای متعال بسوی خدای متعال برمی‌گردد و از نصرتِ خدای متعال و رحمت خدای متعال و عفوِ خدای متعال استفاده می‌کند و این تهدید و این شکست را تبدیل به فرصت می‌کند؛ مؤمن مطلقاً حقِ یأس ندارد، چون مسبب الاسباب خدای متعال است، چون سبب‌ساز خدای متعال است، سبب‌سوز هم خدای متعال است، ما نمی‌دانیم فردا چه شرایطی پیش خواهد آمد، دری به تخته می‌خورد و می‌بینید که یک انسانِ لایقی یک طرحی داد و یک مجریِ لایقی پرچم بدست گرفت و مردم را همراه کرد و تمامِ گره‌ها را باز کرد، خدای متعال بر همه چیز قادر است، برای خدای متعال هیچ کاری دیر نشده است، این ما هستیم که فرصت‌ها را از دست می‌دهیم، اما خودِ خدای متعال فرصت‌ساز است، خودِ خدای متعال محیط است و قدرتِ او لایتناهی است، عفوِ او هم لایتناهی است، اگر ما بی‌رحمی‌هایی که نسبت به یکدیگر داریم را بس کنیم و کمی رعایتِ یکدیگر را کنیم و نوازش کنیم و به یکدیگر محبّت داشته باشیم… حالا مسئولینِ دولتی کوتاهی دارند، وعده دادند و عمل نکردند و می‌دانستند که عمل هم نمی‌کنند، اما چرا مردم احتکار می‌کنند؟ چرا قیمت‌ها را بیهوده بالا می‌برند؟ چرا یکدیگر را ناامید می‌کنند؟ این است که خودمان کرده‌ایم و خودکرده را تدبیر نیست؛ ولی از ناحیه‌ی خدای متعال هم تقدیر است و هم تدبیر است، برای خدای متعال که دیر نشده است، خدای متعال درهای جدیدی باز می‌کند که ما نمی‌دانیم، «وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا * وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ»[1].
[1] سوره مبارکه طلاق، آیات 2 و 3 (فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِكُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ فَارِقُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَأَشْهِدُوا ذَوَيْ عَدْلٍ مِنْكُمْ وَأَقِيمُوا الشَّهَادَةَ لِلَّهِ ۚ ذَٰلِكُمْ يُوعَظُ بِهِ مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ۚ وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا * وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ ۚ وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ ۚ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ ۚ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا)
