بيشترين كاربرد اين اصطلاح جايى است كه مرجع تقليد در مسئله اى احتياط واجب كرده و مقصود آن است كه مقلد، مى تواند به فتواى مجتهد ديگرى ـ كه علمش از مرجع خودش كمتر و از مراجع ديگر بيشتر است ـ عمل كند و اگر مرجع دوم نيز در همان مسئله قائل به احتياط واجب بود، باز مى تواند به مرجع سومى ـ كه علمش از مرجع دوم كمتر و از مرجع ديگر بيشتر است ـ رجوع كند و… .[1]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – توضيح المسائل مراجع، م 7.