امام حسین (ع) درباره‌ی رنج‌ها و سختی‌های روزگار بر خودش چنین سروده است:
ای رنج‌ها و سختی‌های روزگار، بچرخ، بچرخ!
اگر خواستی کوتاه باش یا بلند،
با هر مشکل ناگوار و بزرگ و با هر بار سنگین و طاقت‌فرسا مرا هدف قرار دادی!
نخستین غم، سوگ پیامبر بود، آن‌گاه مادرم بتول پاک و پس از او پدر مهربانم
و برادرم امام حسن بزرگوار، و خاندانی که صاحب تأویل و تنزیل است.
بالاترین مصیبت ما از سوی جبرئیل و قطع شدن وحی آسمانی است که مصیبتی بی‌همتاست.
امروز تو را ای غم از من بازگشتی نیست و در عطا و بخشش خدای رحمان برایم کافی است.
و قال (ع) فی مأساته و نکبات الدّهر علیه:
يَا نَكَبَاتِ الدَّهْرِ دُولِي دُولِي وَ أقَصْرِي إِنْ شِئْتِ أَوْ أَطِيلِي
رَمَيْتَنِي رَمْيَةً لَا مَقِيلَ بِكُلِّ خَطْبٍ فَادِحٍ جَلِيلٍ
وَ كُلِّ غَبْءٍ أَيِّدٍ ثَقِيلٍ أَوَّلُ مَا رُزِئْتُ بِالرَّسُولِ
وَ بَعْدُ بِالطَّاهِرَةِ الْبَتُولِ وَ الْوَالِدِ الْبَرِّ بِنَا الْوُصُولِ
وَ بِالشَّقِيقِ الْحَسَنِ الْجَلِيلِ وَ الْبَيْتِ ذِي التَّأْوِيلِ وَ التَّنْزِيلِ
وَ زَوْرُنَا الْمَعْرُوفُ مِنْ جِبْرِيلَ فَمَا لَهُ فِي الزَّرْءِ مِنْ عَدِيلِ
مَا لَكَ عَنِّي الْيَوْمَ مِنْ عُدُولِ وَ حَسْبِيَ الرَّحْمَنُ مِنْ مُنِيلِ[1]
[1]– کشف الغمة 2: 38، البحار 78: 126، دیوان الحسین بن علیّ (ع): 161، ادب الحسین و حماسته: 33، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 839 ح 1031.