بلاذری از عتبی روایت کرده است:
ولید بن عتبه، میان حسین (ع) و مردم عراق فاصله انداخت. حسین (ع) فرمود: ای آن‌که بر خویش ستم نموده‌ای و از خدا نافرمانی کرده‌ای! چرا بین من و گروهی فاصله می‌اندازی که آنچه را تو و عمویت حقّ من نمی‌شناسید، حقّم می‌دانند؟» ولید گفت: کاش بردباری ما بر تو، دیگران را نسبت به تو نادان نمی‌کرد. تا دستانت آرام است، گستاخی زبانت بخشودها ست. آن را نلرزان که تو را به خطر افکند. اگر می‌دانستی پس از ما چه خواهد شد، همان‌گونه که دشمن‌مان می‌داری، دوستمان می‌داشتی.
روی البلاذری:
عن العتبي: حجب الوليد بن عتبة أهل العراق عَنِ الحسين، فقال الْحُسَيْن (ع): «يَا ظالماً لنفسه، عاصياً لربّه، علامَ تحول بيني وبين قوم عرفوا من حقّي مَا جهلته أنت وعمّك؟!» فَقَالَ الوليد: ليت حلمنا عنك لا يدعو جهل غيرنا إليك، فجناية لسانك مغفورة لك ما سكنت يدك فلا تخطر بها فتخطر بك، ولو علمت ما يكون بعدنا لأحببتنا كما أبغضتنا.[1]
[1]– انساب الاشراف 3: 156 ح 16، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 248 ح 222.