طبری گوید:
ابو مخنف از صقعب بن زهیر از حُمید بن مسلم نقل می‌کند:
امام حسین (ع) جبّه‌ای از خز داشت، عمامه بر سر نهاده بود، و خضاب بر موهای خویش زده بود و شنیدم پیش از کشته شدن، در حالی که بر روی دو پا مثل سواره‌ای شجاع می‌جنگید و مواظب تیراندازان بود و در پی فرصت برای حمله بود، بر سپاه حمله کرد، در حالی که می‌گفت: آیا به کشتن من یکدیگر را تحریک می‌کنید؟ پس از من هرگز بنده‌ای از بندگان خدا را نمی‌کشید که به اندازه‌ی کشتنم خشم خدا را برانگیزد.
به خدا قسم امیدوارم با خواری شما خدا به من کرامت بخشد، سپس از آن‌جا که نفهمید، انتقام مرا از شما بگیرد. به خدا قسم اگر مرا بکشید، خداوند نیروهایتان را در میان خودتان خواهد افکند و خون‌هایتان را خواهد ریخت. سپس هرگز از شما راضی نخواهد شد تا آن‌که عذابی دردناک برایتان دهد.
و قال الطّبریّ:
قَالَ أَبُو مخنف: حَدَّثَنِي الصقعب بن زهير، عن حميد بن مسلم، قَالَ: كَانَتْ عَلَيْهِ جبة من خز، وَ كَانَ معتما، وَ كَانَ مخضوباً بالوسمة، قَالَ: و سمعته يقول قبل أن يقتل، وَ هُوَ يقاتل عَلَى رجليه قتال الفارس الشّجاع يتّقى الرّميه، و يفترض العورة، و يشدّ عَلَى الخيل، وَهُوَ يقول: أعلى قتلي تحاثون! أما وَاللَّهِ لا تقتلون بعدي عبداً من عباد الله اللَّه أسخط عَلَيْكُمْ لقتله منّي، و أيم اللَّه إني لأرجو أن يكرمني اللَّه بهوانكم، ثُمَّ ينتقم لي مِنْكُمْ من حَيْثُ لا تشعرون، أما وَ اللَّهِ أن لو قَدْ قتلتموني لقد ألقى اللَّه بأسكم بينكم، وسفك دماءكم، ثُمَّ لا يرضى لكم حَتَّى يضاعف لكم العذاب الأليم.[1]
[1]– تاریخ الطّبری: 3: 334.