اشعار امام در مسیر عراق

ابن قولویه با سند خویش از امام رضا (ع) روایت می‌کند:

زمانی که حسین (ع) در دل شب به سوی عراق می‌رفت، مردی اشعاری می‌خواند با این مضمون که: ای ناقۀ من! از راندن وحشت مکن! پیش از طلوع سپیده آماده باش، با بهترین سواران و بهترین سفر تا به آستان بزرگوار برسی؛ بزرگواری دریادل که خداوند پاداش نیکش دهد و عمر جاودانش بخشد.

امام حسین (ع) در مقابل، اشعاری با این مضمون را زمزمه کرد:

پیش می‌روم و هرکز مرگ برای جوانمرد ننگ و عار نیست؛ آن‌گاه که نیّتش حق باشد و مسلمانانه بجنگد و خود را فدای مردان صالح سازد و از زشتی‌ها دوری کند و با مجرم ناسازگاری کند. اگر زنده ماندم پشیمان نیستم و اگر بمیرم ملامتم نکنند. برای تو همین مرگ بس که ذلیل و خوار زندگی کنی.

 

 

قال ابن قولویه:

حَدَّثَنِي حَكِيمُ بْنُ دَاوُدَ بْنِ حَكِيمٍ، قَالَ: حَدَّثَنِي سَلَمَةُ، قَالَ: حَدَّثَنِي عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ، عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ، عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا (ع)، قَالَ: بَيْنَمَا الْحُسَيْنُ (ع) يَسِيرُ فِي جَوْفِ اللَّيْلِ وَ هُوَ مُتَوَجِّهٌ إِلَى الْعِرَاقِ، وَ إِذَا بِرَجُلٍ يَرْتَجِزُ وَ يَقُولُ:

وَ حَدَّثَنِي أَبِي (ره)، عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى، عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ، عَنِ الرِّضَا (ع) مِثْلَ أَلْفَاظِ سَلَمَةَ، قَالَ وَ هُوَ يَقُول:

يَا نَاقَتِي لَا تَذْعَرِي مِنْ زَجْرٍ                            وَ شَمِّرِي قَبْلَ طُلُوعِ الْفَجْرِ

بِخَيْرِ رُكْبَانٍ وَ خَيْرِ سَفْرٍ                                حَتَّى تَحَلَّيْ بِكَرِيمِ الْقَدْرِ

بِمَاجِدِ الْجِدِّ رَحِيبِ الصَّدْرِ                             أَبَانَهُ اللَّهُ لِخَيْرِ أَمْرٍ

ثَمَّةَ أَبْقَاهُ بَقَاءَ الدَّهْر

 فَقَالَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ (ع‏):

سَأَمْضِي وَ مَا بِالْمَوْتِ عَارٌ عَلَى الْفَتَى                  إِذَا مَا نَوَى حَقّاً وَ جَاهَدَ مُسْلِماً

وَ وَاسَى الرِّجَالَ الصَّالِحِينَ بِنَفْسِهِ                       وَ فَارَقَ مَثْبُوراً وَ خَالَفَ مُجْرِماً

فَإِنْ عِشْتُ لَمْ أَنْدَمْ‏ وَ إِنْ مِتُّ لَمْ أُلَمْ                    كَفَى بِكَ موتا أَنْ تذّل وَ تُرْغَمَا^[1]

---

[1]– کامل الزیارات: 193 ح 274، المناقب لابن شهر آشوب 4: 95، البحار 45: 237 عن الکامل.