به ياد دارم تا وقتى در نجف اشرف بوديم، مرحوم آقاسيّد ابوالحسن اصفهانى « عمل امّ داوود » ر.ك: اقبال الاعمال، ص 658. را با روزه انجام مى داد! خدا مى داند كه آن بزرگوار به چه مقاماتى رسيده بود.در توصيف او گفته اند:
عِشْ يا أَبا حَسَنٍ عَلى رَغْمِ الْعِدى مَلِكَ الزَّمانَ وَ آيَةَ الرَّحْمنِ
اى ابوالحسن، على رغم دشمنان، هم چنان به عنوان پادشاه زمانه و آيت خداوند رحمان بِزى.
آن بزرگوار با آن همه مقامات دينى و زعامت عامّه و مرجعيّت و تدريس و جواب استفتائات و صرف اموال و وجوهات در موارد آن، تا سنين پيرى، رسيدگى به مراجعين مستحقّ، « عمل اُمّ داوود » و اعتكاف در مسجد كوفه را ترك نكرد. آيا ما با آن ها شباهت داريم؟! اين گونه امور خيلى پشت كار عجيبى مى خواهد، ما در چه وادى اى هستيم؟! در فكر مادّيّات و دنيا، لذا به جايى نرسيديم.
آقاى ديگر از معاصران آقا سيد ابوالحسن اصفهانى كليد « مسجد هندى » را گرفته بود و شب ها در آن مسجد مشغول عبادت مى شد. اين ها چه آدم هايى بودند. اين ها هم در عبادات و عمليّات گويى خودكشى مى كردند، و هم در علميّات و درس و بحث بسيار پر كار بودند. در پر كارى مرحوم آقا سيّد ابوالحسن اصفهانى همين بس كه گويى دوره ى فقه را حاضر الذّهن بود. ما خود ديديم كه بدون مطالعه درس گفت؛ زيرا هم خودشان و هم شاگردان در روز شروع درس نمى دانستند كه درس از كجا بايد شروع شود، ايشان درس خارج فقه را به صورت اتّفاقى از جايى شروع نمود و مانند كسى كه مطالعه كرده باشد، به آخر رساند.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد
