ملايكه چيزهاىعجيب و غريبى در بشر مى ديدند كه از آب و گل آفريده شده و سنگين و تيره است، لذا از خدا سوءال و استفسار كردند كه چرا مى خواهى اين را كه غضب و شهوت دارد و جنگ و خونريزى و فساد از او بر مى آيد، خلق كنى؟ در حالى كه: «وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ» در حالى كه ما با ستايش تو، تسبيح تو را گفته و تو را به پاكى محض مى ستاييم. سوره ى بقره، آيه ى 30.يعنى هر مقصودى كه از تسبيح و تقديس دارى در ما حاصل است. بنابراين، آفرينش انسان تحصيلِ حاصل است.
ولى خداوند در جواب فرمود: مى خواهم كاسه اى( موجودى با ظرفيّت و قابليّت بيشتر.) خلق كنم كه به آن تعليم اسما كنم كه قابليّت اقوى، و بيشتر از شما ظرفيّت داشته باشد، لذا تحصيل حاصل نيست. ر.ك: سوره ى بقره، آيه ى 31.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد