از هيچ به همه چيز با دستگيرى ولىّ خدا

 ابتداى حركت انسان در مسير كمال و معرفت، استعداد است كه مى  تواند از هيچ به همه چيز برسد، و طرف و مقصد او خداست.

ربوبيّت خدا هم اقتضا مى  كند كه در مسير حركت تكاملى انسان تا سر منزل مقصود به او كمك و از او دستگيرى كند. در دعاى ابوحمزه آمده است:« مِنْ أَيْنَ لِىَ الْخَيْرُ يا رَبِّ، وَ لا يُوجَدُ إلاّ مِنْ عِنْدِكَ. » پروردگارا، از كجا خير به من برسد، در حالى كه جز از نزد تو سرچشمه نمى  گيرد. بحار الانوار، ج 95، ص 82؛ اقبال الاعمال، ص 67؛ البلد الامين، ص 205؛ مصباح كفعمى، ص 588؛ مصباح المتهجّد، ص 582. حافظ، ولى، راهبر، و همراه راه ما خدا است، چنان كه خود مى  فرمايد: «اللَّهُ وَلِىُّ الَّذِينَ ءَامَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّـلُمَـتِ إِلَى النُّورِ»  سوره  ى بقره، آيه  ى 257. خداوند، سرپرست مؤمنان است و آنان را از تاريكى ها به سوى نور بيرون مى  آورد. يعنى از ظلماتِ سرگردانى به سوى نور رهسپار مى كند.

ما در درياى زندگى در معرض غرق شدن هستيم، دستگيرى ولىّ خدا لازم است تا سالم به مقصد برسيم، بايد به ولى عصر ـ عجّل  اللّه  تعالى  فرجه  الشّريف ـ استغاثه كنيم كه مسير را روشن سازد و ما را تا مقصد همراه خود ببرد.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد