از خداوند متعال براى شما و همه بيماران آرزوى سلامتى مى‏كنيم. در عين حال توجه شما را به نكات زير جلب مى‏كنيم.

يكم. خداى متعال، ملاك برترى را «تقوا» دانسته و فرموده است: «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اَللَّهِ أَتْقاكُمْ»؛[1] «گرامى‏ترين شما نزد خداوند با تقواترين شماست».

 بر اين اساس احساس حقارت از آن كسى است كه تقوايش كمتر است. شما نيز به عنوان فردى مؤمن و باتقوا نبايد احساس حقارت كنيد. انسان مؤمن، زمانى بايد احساس حقارت و ذلت كند كه مرتكب گناهى شده باشد. مؤمن هميشه عزيز است و عزت واقعى از آن خدا و مؤمنان است.[2]

 

دوم. بيمارى و صحّت و ساير رويدادهاى زندگى، براى انسان‏ها نوعى امتحان است و خداوند هر شخصى را به گونه‏اى مى‏آزمايد. از اين طريق انسان مى‏تواند به مراتب بالاتر كمال برسد، بنابراين با صبر و شكيبايى و توكل بر خدا و كمك گرفتن از او، از اين آزمون الهى موفق به در آييد و از اين فرصت به دست آمده كمال استفاده را كند. درست است كه شما با اين بيمارى دچار يك نقص ظاهرى شده‏ايد، اما اين عيب نمى‏تواند مانع رشد و تكامل معنوى شما شود. بسيارى از افراد هستند كه به رغم زيبايى ظاهرى اما – به واسطه سيرت نكوهيده – هنوز موفق نشده‏اند گامى در مسير كمال بردارند. بكوشيد سيرت نيكو داشته باشيد.

 

به قول شاعر:

صورت ظاهر برادر هيچ نيست

 اى برادر سيرت زيبا بيار[3]

شما گمان مى‏كنيد زيبايى و قيافه ظاهرى و يا امكانات مادى تضمين كننده خوشبختى است و بيمارى و مانند آن، سبب نگون‏بختى؟! چه بسيار افرادى كه به رغم داشتن جمال زيبا و ساير امكانات مادى، گرفتار غفلت و غروراند و…!!

 

 سوم. اين بيمارى نبايد به عنوان نقص و ناكارآمدى بشمار آيد. آيا از شخص با ايمان و تحصيل كرده‏اى مانند شما، انتظار مى‏رود كه به استقبال حوادث ناگوار و ناخواسته برود؟! و به اندك بهانه‏اى، خود را ببازيد و تسليم آن حادثه شود؟! به فرض كه قيافه ظاهرى شما دستخوش تغيير شود، آيا چاره‏انديشى شما اين است كه تسليم آن شويد؟! هنر اين نيست كه تسليم حوادث ناگوار شويد! هنر و توانمندى آن است كه آن را در وجود خود، حل كنيد و اندك اندك آن را از خود دور سازيد. نگذاريد زندگى شما را تهديد و آينده دنيوى و حيات اخروى شما را ويران سازد.

دنيا هميشه با ناملايمات همراه بوده است و بايد خداى را شكر كنيد كه بيمارى شما حياتتان را تهديد نمى‏كند و از نظر زيستى مشكلى نداريد. به راستى اگر به جاى افراد مبتلا به بيمارى‏هاى صعب‏العلاج بوديد، چه مى‏كرديد؟!

 

چهارم. سعى كنيد خودتان را با همه جنبه‏هاى مثبت و منفى باور كنيد و بپذيريد همه انسان‏ها در كنار نقاط مثبت خود جنبه‏هاى منفى نيز دارند. انسان‏هاى سالم سعى مى‏كنند خودشان را بپذيرند و از فرصت‏ها و ظرفيت‏هايى كه دارند نهايت استفاده را ببرند.

 

پنجم. براى گشوده شدن مشكلات خود، هرگز راه دعا و توسّل را فراموش نكنيد و بدانيد خداوند براى تمام بندگانش، مشكل‏گشايى مى‏كند و اگر بيمارى داده، درمان آن را هم قرار داده است. هم به دنبال درمان آن باشيد و هم دعا را فراموش نكنيد. بى‏ترديد مشكلات شما با دعا و اعتقاد به آن حل خواهد شد.

 

 

پی نوشت ها


[1] – حجرات 49، آيه 13.

[2] – منافقون 63، آيه 8.

[3] – سعدى.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *