همه ما قبلاً يك مشت خاك بوديم در خيابان ها و بيابان ها و مراتع و…
اگر كسى به پشت بام دستگاه خلقت برود و از بالا نگاه كند، در مى يابد اين پنج ـ شش ميليارد انسانى كه اكنون روى زمين زندگى مى كنند، تقريبا دو قرن پيش در همين بيابان ها و مراتع به صورت خاك بودند و دو قرن بعد هم به همان شكل در خواهند آمد.
در اين ميان، فقط يك خليفة اللهى به انسان اضافه شده است كه هرگز مرگ در آن راه ندارد. اين خاك است كه گاه مرده است و گاه زنده؛ وگرنه روح هميشه زنده است.
ذات اقدس اله به يك مشت خاكى كه زير پاها بود، بهترين شرف و كرامت را عرضه كرد و او را جانشين خود ساخت. به او عقل و فطرت از درون و وحى و نبوت از بيرون عطا كرد تا هدايت شود و رشد كند. چه نعمتى از اين بهتر كه يك مشت خاك خليفة الله شود. حال ما با داشتن اين همه سرمايه چرا بيراهه رويم؟! اگر كسى خداى ناخواسته بيراهه رفته است، با سوء اختيار خود بد كرده است.
گذشته از اين، آن كه مى گويد من راضى نبودم خلق شوم، مى تواند داراى شخصيتى گردد كه جامعه اى از او بهره برد. حال اگر بهترين نعمت را خداوند به ما داد، ولى ما نتوانستيم استفاده كنيم؛ اين به انگيزه درونى ما مربوط است.
مطلب ديگر اين است كه مجازات هاى الهی از سنخ مجازات هاى ستمگران كه براى تسلاى خاطر ستم ديدگان انجام مى شود، نيست. از سنخ مجازات محاكم قضايى كه قاضى از بزهكار انتقام مى گيرد تا جامعه را به امنيت برسد هم نيست، بلكه شبيه مجازات بيمار متخلف به وسيله طبيب است. اگر پزشك حاذق به بيمار بگويد فلان غذا را نخور يا فلان دارو را استفاده كن، چنانچه بيمار به اين نسخه عمل نكرد و رنجور شد و طبيب دارويى تلخ برايش نوشت، آيا طبيب از او انتقام گرفته يا اين رنجورى در پى آن داروى تلخ، رهاورد عدم رعايت سفارش پزشك است؟!
كارهاى خلاف ما ناپرهيزى است و تقوا پرهيز است. تهمت و دروغ و آبروريزى و… براى روح مانند غذاى سمى است. غذاى مانده يا سمى براى دستگاه گوارش خوب نيست و با خوردن آن بدن آسيب مى بيند. سخنان، نوشته ها، شنيده ها و كردار نيز اگر سمى باشند، روح را مسموم مى كند. اين انتقام الهی است.
راه ديگر براى شرح مجازات هاى الهی، توجه به رفتار مادران است. وقتى مادرى فرزندش را از نزديكى به آتش باز مى دارد، اين از سنخ خوردن غذاى مسموم نيست كه 24 ساعت بعد اثر كند. دست زدن همان و سوختن همان. حقيقت گناه اين است. ارتكاب همان و سوختن همان.
قرآن كريم مى فرمايد: «إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوالَ الْيَتامى ظُلْماً إِنَّما يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَيَصْلَوْنَ سَعِيراً؛ آن ها كه اموال يتيمان را مى خورند، اكنون آتش مى خورند.»[1] لقمه حرام شعله آتشى است كه جان را مى سوزاند.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – سوره نساء4: آيه 10.