ابن شهر آشوب گفته است:
روز عرفه‌ای پیامبر اکرم (ص) خطبه خواند و نسبت به دادن صدقه، تشویق کرد؛ مردی گفت: ای رسول خدا! این شتر من برای فقرا، صدقه باشد. پیامبر اکرم (ص) نگاهی به شتر کرد و فرمود:آن را برای من خریداری کنید. پس شتر خریداری شد؛ شامگاهی آن شتر به طرف حجره‌ی پیامبر اکرم (ص) آمد و سلام کرد؛ پیامبر اکرم (ص) فرمود: خدای متعال تو را مبارک گرداند. شتر به زبان در آمد و گفت: شتری رها شده بودم و از نزد صاحبم، فرار کردم و از او دور شدم؛ در حال چریدن بودم که گیاهان، مرا می‌خواندند و درندگان فریاد می‌زدند که این، برای محمّد (ص) است. پیامبر اکرم (ص) اسم صاحبش را پرسید: شتر گفت: غضباء است. پس حضرت او را «غضباء» نام گذاشت؛ عمر بن خطّاب گفت: هنگامی که وفات پیامبر اکرم (ص) نزدیک شد؛ آن شتر به حضرت، گفت: بعد از خود، مرا به چه کسی می‌سپاری؟ حضرت فرمود: ای عضباء! خدا تو را برکت دهد، تو مال دخترم فاطمه‌ای و او در دنیا و آخرت بر تو سوار خواهد شد. وقتی که پیامبر اکرم (ص) وفات یافت، آن شتر شبانگاه نزد فاطمه (ع) آمد و گفت: درود بر تو ای دختر رسول خدا! همانا زمان جدایی من از دنیا فرا رسیده است؛ به خدا سوگند! بعد از رسول خدا (ص) هیچ آب و علفی بر من گوارا نیست. وآن شتر، سه روز بعد از وفات پیامبر اکرم (ص) مُرد.
قال ابن شهر آشوب:
خَطَبَ النَّبِيُّ (ص) يَوْمَ عَرَفَةَ وَ حَثَّ عَلَى الصَّدَقَةِ، فَقَالَ رَجُلٌ: يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ إِبِلِي هَذِهِ لِلْفُقَرَاءِ، فَنَظَرَ النَّبِيُّ (ص) إِلَيْهَا فَقَالَ: اشْتَرُوهَا لِي فَاشْتُرِيَتْ، فَأَتَتْ لَيْلَةً إِلَى حُجْرَةِ النَّبِيِّ (ص) وَ سَلَّمَتْ، فَقَالَ النَّبِيُّ (ص) بَارَكَ اللَّهُ فِيكِ، قَالَتْ: كُنْتُ حَامِياً فَاسْتُعِرْتُ مِنْ صَاحِبِي، فَشَرَدْتُ مِنْهُمْ وَ كُنْتُ أَرْعَي فَكَانَ النَّبَاتُ يَدْعُونِي وَ السِّبَاعُ تَصِيحُ عَلَى أَنَّهُ لِمُحَمَّدٍ (ص)، فَسَأَلَهَا النَّبِيُّ (ص) عَنْ اسْمِ مَوْلَاهَا؟ فَقَالَتْ: عَضْبَاءُ فَسَمَّاهَا عَضْبَاءَ، قَالَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ: فَلَمَّا حَضَرَ النَّبِيَّ (ع) الْوَفَاةُ قَالَتْ: لِمَنْ تُوصِي بِي بَعْدَكَ؟ قَالَ: يَا عَضْبَاءُ بَارَكَ اللَّهُ فِيكِ أَنْتِ لِابْنَتِي فَاطِمَةَ تَرْكَبُكِ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ فَلَمَّا قُبِضَ النَّبِيُّ (ص) أَتَتْ إِلَى فَاطِمَةَ لَيْلًا، فَقَالَتْ: السَّلَامُ عَلَيْكِ يَا بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ قَدْ حَانَ فِرَاقِي الدُّنْيَا، وَ اللَّهِ مَا تَهَنَّأْتُ بِعَلَفٍ وَ لَا شَرَابٍ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ مَاتَتْ بَعْدَ النَّبِيِّ (ص) بِثَلَاثَةِ أَيَّامٍ.[1]
[1] ـ المناقب 1: 98، عنه البحار 17: 417 ضمن حدیث 45.