امسال در گيلان باران زيادى آمده به حدّى كه نمى شود برنج را درو كرد، و درو كرده و نكرده را آب برده است.
اگر بى آبى را علاج كردند، باران را نمى شود علاج كرد. در زراعت و كشاورزى، باران شرط كار است و حاصل بدون آن صورت نمى گيرد، ولى اگر مقدارى از حدّ لازم زيادتر شد و يا در غير موسم آن باريد خراب مى كند و بلاست، نه رحمت.
ملخ هم آفت ديگرى است كه گاهى زراعت را تهديد مى كند و هم چنين حيوانات ديگر، و گاهى نيز در ساقه و يا دانه كرم توليد مى شود و خوشه را مى خورد كه بايد يكى دوبار سم پاشى كنند و گاهى هم برف، سرما و يا كرمهاى زيرزمينى درخت هاى باغات و… را از بين مى برد.
خدا مى داند چه قدر در رفع و دفع آفت ها و بلاها به خدا محتاجيم، بلكه هر مقدار روزى توسعه داشته باشد، بيشتر جا دارد احتياجمان به خدا فراموش نشود. در احتياجات تنزيليّه، اگر خدا را فراموش كرديم، در احتياجات تحقيقيّه نبايد فراموش كنيم.
پيرمردى يزدى پاى منبر گفت: « اتفاق افتاده كه تمام مزرعه هاى اطراف مزرعه ى من سوخته اند، ولى مزرعه ى من كه در آن قرآن بود سالم مانده و آسيبى به آن نرسيده است. »
با قلوب منكسره و با توسل به قرآن مى توان بلاها و فتنه ها را از خود دفع نمود. بدهكارى هاى خود را به خدا ادا نمى كنيم، مى خواهيم طلبكارى هاى خود را از خدا وصول كنيم. اين كه نمى شود.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد
