زنان و مردان تفاوت هاى جنسى و شناختى زيادى با يكديگر دارند كه اگر به اين تفاوت ها توجه لازم مبذول نشود، مشكلاتى در روابط جنسى همسران ايجاد مى گردد؛ بنابراين در ادامه به مطالبى اشاره مى گردد كه در آمادگى روانى آنان جهت برقرارى رابطه جنسى سالم و مطلوب مفيد است.
1 – ايجاد رابطه سالم
به طور كلى انسان ها در صورتى مى توانند با هم ارتباط صميمى و عميق داشته باشند كه مسالمت اميز و با رعايت حساسيت هاى يكديگر و توأم با احترام متقابل باشد؛ در غير اين صورت يا رابطه به تدريج قطع مى شود و يا منجر به بروز رفتارهاى ناهنجار مى گردد. اگر چنانچه رابطه زن و شوهر بر پايه كنش ها و واكنش هاى مناسب استوار گردد، صميميت، درستى و علاقه مندى، هر روز بيشتر و پايدارتر مى گردد. هرچه قدر همسران بتوانند با كمال ادب و احترام و با ادبيات گفتارى دل نشين و زيبا، با همديگر رفتار كنند، رابطه زناشويى آنان، جذاب تر و لذت بخش تر خواهد بود.
اگر چنانچه براى همسرى اين احساس پيش بيايد كه همسرش او را فقط براى لذت هاى جنسى و شهوانى مى خواهد و نه به عنوان انسانى ارزشمند و داراى كرامت، آرام آرام از نظر عاطفى، از مرد دور شده و روابط آنان به سردى مى گرايد و اگر چنانچه رابطه جنسى نيز داشته باشند، واقعى و لذت بخش نخواهد بود. انسان نمى تواند كسى را دوست داشته باشد كه به وى علاقه ندارد و حريمش را حفظ نمى كند، انسان ها دوست دارند محبت را و مهرورزى را نثار كسى كنند كه اگر توان جبران نيز ندارند لااقل ارزش آن را بداند و زبانى سپاسگزار داشته باشد. زن و مرد هر دو مشتاقند و دوست دارند كه طرف مقابلشان ارزش و جايگاه آنان را درك كند و به زبان آورد.
براى زن بسيار رنج اور خواهد بود كه تصور كند وجود او نزد شوهر ارزشى ندارد و وى را فقط براى انجام امور خانه، بچه دارى و آميزش مى خواهد.
با اين اوصاف چگونه مى توان انتظار داشت تا اين زن، شب هنگام با آغوش باز مشتاق همبسترى باشد؟ او حتى حاضر نيست چنين مردى را ببيند تا چه رسد به اينكه خود را در آغوشش قرار دهد.
پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در اين باره مى فرمايد: «أيضرب احدكم المرأة ثمّ يظلّ معانقها»؛[1] «آيا سزاوار است شما زنان را در روز كتك مى زنيد و آنگاه در شب به آغوش مى كشيد؟!»
حضرت على عليه السلام نيز فرمودند: «با همسرت در هر حال مدارا كن و با او نيكو سخن بگو تا زندگيت گوارا و راحت گردد».[2] از اين روايات به روشنى استفاده مى شود كه هر چقدر با همسر مهربانى و رعايت ادب و احترام بشود، زندگى و روابط خانوادگى گواراتر و زيباتر خواهد شد. تأكيد اسلام به بزرگداشت زن، هم براى رعايت حقوق اوست و هم براى اينكه مرد در نزد زن جايگاهى بلند يابد، زيرا هرگاه مرد به زن احترام ننهد و پيش از آنكه بر اثر اين بى احترامى، زن كوچك شود، مرد است كه در نظر زن بى شخصيت و بى ارزش مى گردد.
اشتباه شمارى از مردان اين است كه فكر مى كنند طبيعت تقاضاى هم آغوشى در زن و مرد يكسان است. مرد ممكن است همسرش را از ده ها جهت نپسندد و اما همين كه او را در كامدهى موفق ببيند وى را براى همبسترى و ارضاى تمايلاتش بپسندد و به آميزش با او رغبت تمام داشته باشد. اما در مورد زن چنين نيست. زن دوست دارد مردى او را در آغوش گيرد كه از ديگر صفات انسانى و همسردارى نيز بهره مند باشد؛ تمايل به مردى دارد كه دوستش داشته باشد و به شخصيتش احترام نهد و به خواسته هاى معقولش حتى اگر در برآورده ساختن آنها ناتوان باشد توجه كند. از اين رو تمايل ندارد به مردى كام دهد كه محبوب او نيست. لذا اگر زنان احساس كنند كه به آنان بى حرمتى مى شود با سرمزاجى و بى علاقه گى به آميزش جنسى تلافى مى كنند. لذا پيشنهاد ما اين است كه مردان سعى كنند با تحريك حسّ احترام جويى و محبت، همسر خود را با خويش همراه سازند. زنان پيش از آنكه با فشار و لجبازى سر به راه شوند، با احترام، محبت و احساس ارزشمندى، مطيع مى گردند.
امام صادق عليه السلام در اين باره مى فرمايند: «هرچه قدر به زنان محبت داشته باشيد، ايمانتان افزايش پيدا مى كند».[3]
زنان نيز نبايد از اين مطلب غافل شوند كه آنها نيز در مسايل جنسى بايد خواهان باشند و نه فقط خواستنى و مى بايد خود را بر شوهر عرضه كنند و زمينه هاى تحريك شوهر را فراهم سازند و اظهار تمايل داشته باشند. پيامبر گرامى اسلام مى فرمايند: «زن بايد براى شوهرش با نيكوترين عطرى كه دارد خود را معطر سازد و زيباترين جامه اش را بپوشد و به جالب ترين صورت، خود را آرايش نمايد و صبح و شام خويشتن را به شوهر عرضه كند».[4]
برخى زنان تصور مى كنند كه بى نيازى از شوهر و اظهار تمايل نكردن، ارزش و كمال است!! در حالى كه اين گونه نيست و زن مى بايد با اظهار علاقه و ميل و با ايجاد بسترهاى لازم براى آميزش از شوهر استقبال كند علاوه بر اينكه اگر زن به شوهر اظهار تمايل و محبت نداشته باشد و در مسايل جنسى زمينه هاى لازم را فراهم نسازد، شوهر آرام آرام به سردمزاجى و يا انحرافات اخلاقى روى مى اورد و در هر دو صورت زن متضرر مى شود.
2 – كنار گذاشتن كم رويى و حيا
كمرويى و حيا در مسايل جنسى از عواملى است كه روابط جنسى را مختل مى كند و روابط جنسى مرد و زن را دچار مشكل مى سازد. پررويى و بى حيايى گرچه در نگاه اخلاقى و ارزشى صفتى ناپسند است ولى در روابط زناشويى ناپسند نيست. زن و شوهر به ويژه زن در تعاملات جنسى مى بايد حيا را كنار بگذارد. اگر چنانچه دختر يا پسرى با اين فكر و عقيده پرورش يابد كه ارتباط جنسى، عملى حيوانى و باعث پستى منزلت انسان مى شود، اين خيال باطل در ذهن او نقش بسته و به مسايل جنسى نگاهى منفى خواهند داشت.
در آموزه هاى دينى نه تنها حيا در روابط جنسى پسنديده نيست بلكه كنار گذاشتن حيا، مورد تأكيد است. پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله فرمودند: «انّ خير نسائكم الولود الودود العفيفة العزيزة فى اهلها الذّليلة مع بعلها المتبرجة مع زوجها الحصان على عيره التى تسمع قوله و تطيع أمراه و اذا خلا بها بذلت له ما يريد منها»؛[5] «بهترين زنان كسانى هستند كه بچّه بياورد، دوست داشتنى و مليح باشد، در خانواده اش عزيز و محترم باشد، با شوهرش مطيع و فرمانبردار باشد، زيبايى و زينت خود را به شوهر عرضه كند، از غريبه ها پوشيده باشد، حرف شوهر را بشنود و اطاعت كند، وقتى با شوهرش خلوت كرد هرچه از او خواست بدهد در اختيارش گزارد».
همچنين امام صادق عليه السلام نيز در اين باره مى فرمايند: «بهترين زنان شما زنى است كه وقتى با شوهر خلوت كند، همچنان كه از لباس برهنه مى شود از حيا نيز برهنه گردد و چون از خلوت با شوهر بدر آيد و لباس برتن كند، جامه پولادين حيا را نيز بپوشد».[6]در اين دو روايت شريف به يك نكته روان شناختى اشاره دارد و آن اينكه زن مى بايد شرايط و موقعيت ها را تفكيك دهد و متوجه باشد كه هر رفتارى در چه شرايطى پسنديده و مطلوب است. به هر اندازه رعايت متانت و حيا در برابر ديگران پسنديده است، اما بايد بداند كه در موقع آميزش جاى حيا و پوشيدگى نيست.
3 – توجه به تفاوت ها و حساسيت هاى يكديگر
از جمله عوامل مشكل افرين در زندگى زناشويى ناآشنايى هر يك از دو طرف با روحيات و حساسيت هاى طرف مقابل است. هرگز نمى توان انتظار داشت كه بانويى بدون شناخت روحيه همسر و ويژگى هاى او، تقاضاى وى را آن طورى كه مطلوب است، برآورده سازد. لذا در قدم اول مى بايد همسران جوان، روحيات يكديگر و نقاط قوت و ضعف همديگر را شناخته و در تعاملات جنسى و رفتارى، به آن ويژگى ها ارج نهند.
برخى از اين تفاوت هاى جنسى و عاطفى كه در جنس زن و مرد وجود دارد، عبارتند از:
1 – تفاوت در نوع آميزش
مردان برخلاف زنان تمايل جدّى به آميزش فيزيكى دارند و بيشتر مقاربت گرا هستند. مردان آميزش جنسى را در دخول خلاصه كرده و تمايل زيادى به آن دارند. در حالى كه زنان به نزديكى هاى احساسى و عاطفى و معاشقه، بيش از دخول اهميت مى دهند و دوست دارند از طريق پيشنوازى و هم آغوشى خود را ارضا كنند. زنان مسايل عاطفى و احساسى را بر مسايل جنسى مقدم مى دارند. و دوست دارند ارتباط جنسى با نوازش و اظهار علاقه شروع گردد و در آخر به آميزش جنسى ختم شود.[7]
2 – تفاوت در عوامل تحريكى
به دليل تفاوت هاى آشكار در قواى بينايى و شنوايى زنان با مردان، زنان بيشتر از طريق شنيده تحريك مى شوند و مردان بيشتر از طريق ديدن. بررسى ها و تحقيقات تجربى نيز نشان مى دهد كه مردان بيشتر از زنان تحت تأثير زيبايى و آراستگى هستند.[8]
3 – تفاوت در سبك هاى اظهار علاقه
مرد همبسترى مى كند تا دوست داشته باشد اما زن نياز به دوست داشتن دارد تا بتواند با مردان همبستر شود. مردان براى معذرت خواهى و اظهار علاقه به زنان، تمايل دارند تا روابط جنسى برقرار كنند و از اين طريق به طور غيرمستقيم در صدد اظهار علاقه مندى و اظهار پشيمانى از رفتار ناشايسته خود هستند. در حالى كه اين روش براى زنان چندش آور و نامطلوب است. زيرا خانم ها تا زمانى كه احساس مثبت و خوشايندى از نظر روحى به شوهر نداشته باشند قادر به پاسخگويى نيازهاى جنسى نيستند. زنان نياز دارند براى معذرت خواهى و اظهار علاقه، از هم آغوشى و صحبت كردن بهره گيرى شود. لمس كردن و نوازش كردن يكى از نيازهاى اساسى زنان است، حلقه كردن دستان به دور شانه و كمر همسر و فشردن او، براى اظهار صميميت و علاقه لازم است.[9]
4 – تفاوت در مواضع تحريك
همانطور كه مى دانيد زنان با مردان از لحاظ برخى اندام ها و ويژگى هاى جنسى و فيزيولوژيكى، تفاوت هايى دارند. نقاط اروتيكى و تحريك زاى جنسى در زنان در بخش هاى وسيعى از بدنشان پراكنده شده است. آگاهى از مواضع تحريك زاى زن و مرد، در پايدارى و جذابيت روابط جنسى بسيار موثر است. تحريك فيزيكى و لمس قسمت تحتانى و تناسلى زن، تأثير بسزايى در تحريك جنسى او دارد. مردان بايد سعى كنند با رعايت ظرافت اقدام به نوازش و تحريك كنند. از تحريكات خشن و زمخت پرهيز گردد.[10] نوازش و مالش دست ها و پاهاى زن (دست ها حتماً با دست و پاها را با دست ها و يا با پا نيز مى توان نوازش كرد)، نوازش پشت زن و همچنين زير پاى زن نيز در تحريك او تأثير دارد.[11]
تحريك مرد از طرف زن كمتر احتياج به آگاهى دارد؛ زيرا مردان با فكر كردن و يا در نظر آوردن نقاط شهوت انگيز و يا عوامل روانى تحريك مى شود. البته تحريك و لمس مواضعى حساس مرد، ستون فقرات و بوسيدن او، در تحريك جنسى، تأثير زيادى دارد. نكته اى كه حايز اهميت است اين است كه زنان سعى كنند در موقع آميزش مرد، با ايجاد صدا و اظهار لذت بردن و ناله هاى عاشقانه و با فشار دادن عضلات، به پايدارى و نشاط جنسى مرد، كمك كنند.
5 – معاشرت نيكو با همسر
يكى از عوامل تأثيرگذار بر روابط همسران و جذابيت آن، معاشرت نيكو و تناسب در تعامل با زنان است. توجه به حالات روانى يكديگر و آمادگى هاى عاطفى جنسى، نقش بسيارى در روابط جنسى دارد. اگر چنانچه زنى، آمادگى ارتباط نداشته باشد و به اين عمل مجبور شود، قطعاً آزرده خاطر شده و استقبال لازم و كافى را از شوهر نخواهد داشت. راستى وقتى قرآن كريم مى فرمايد:
«وَعَاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ»؛[12] «با زنانتان به شيوه اى شايسته رفتار كنيد».
قطعاً معاشرت نيكو تمام حوزه ها و ابعاد ارتباطى را شامل مى شود. همان طور كه مردان در شدت بى ميلى نمى توانند غذا بخورند، زنان نيز اگر تمايل قلبى و شرايط روحى را نداشته باشند، قطعاً سرمايه گذارى كافى را براى شوهر نخواهند داشت. لذا به همسران توصيه مى كنيم به شرايط روانى همسر و آمادگى او براى آميزش توجه نمايند و سعى كنند با درك موقعيت روان شناختى زن، از او طلب آميزش داشته باشند.
به عنوان مثال گاهى مرد در شرايط ويژه اى مثل ميهمانى، حضور بچّه ها، ايام عادت ماهيانه زن و… تقاضاى ارتباط دارد و غافل از اين است كه در اين مواقع، زن آمادگى روحى و روانى ندارد نمى تواند استقبال خوبى از شوهر داشته باشد.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:علی احمد پناهی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – الحرالعاملى، وسايل الشيعه، ج20، ص167.
[2] – «فدارها على كل حال و أحسن الصحبة لما ليصفوا عيشك»؛ همان، ص169.
[3] – «العبد كلّما ازداد النساء حبّاً ازداد فى الايمان فضلاً»؛ همان، ص24.
[4] – «عليها ان تطيب باطيب طيبها و تلبس احسن ثيابها و تزين باحسن زينتها و تعرض نفسها عليه غدوة و عشية»؛ كلينى، فروع كافى، ج5، ص508.
[5] – همان.
[6] – الحر العاملى، وسايل الشيعه، ج20، ص29.
[7] – جين ريدلى، تفاوت هاى جنسى زن و مرد، ص2425.
[8] – مسعود آذربايجانى و همكاران، روان شناسى اجتماعى، ص250.
[9] – محسن ماجراجو، نيازها و روابط جنسى و زناشويى، ص154ـ153.
[10] – محسن ملااحمدى، ازدواج و تربيت انسان قبل از تولد، ص96ـ94.
[11] – همان.
[12] – نساء 4، آيه 19.