با توجه به معناى «قدرت»، پاسخ به اين پرسش روشن مى شود. قدرت عبارت است از: مبدأ بودن فاعل مختار، براى كارى كه ممكن است از او سربزند. هر قدر فاعل از نظر مرتبه وجودى، كامل تر باشد، داراى قدرت بيشترى خواهد بود و طبعا موجودى كه داراى كمال بى نهايت باشد، قدرتش نامحدود خواهد بود. امّا بايد توجه داشت كه كارى كه متعلّق قدرت قرار مى گيرد، بايد امكان تحقق داشته باشد. پس چيزى كه ذاتا محال يا مستلزم محال باشد، مورد تعلق قدرت واقع نمى شود. قدرت داشتن خدا بر هر كارى، بدين معنا نيست كه فى المثل بتواند خداى ديگرى را بيافريند؛ زيرا خدا آفريدنى و مخلوق نيست. اين مطلب مانند آن است كه بتواند عدد «2» را با فرض «2» بودن، از عدد «3» بزرگ تر كند؛ يا فرزندى را با فرض فرزند بودن، قبل از پدرش خلق كند! اگر قرار است خداى ديگرى، خدا باشد و طبعا خالق و غيرمخلوق، چگونه مى تواند به دست خالق ديگرى به وجود آيد؟ اين امر محال ذاتى است و از حوزه تعلق قدرت، تخصصا خارج است.[1]
پرسش و پاسخ های دانشجویی پیرامون خداشناسی/ مؤلف:محمدرضا کاشفی
دفتر نشر معارف
پی نوشت
[1] – نگا: محمد تقى مصباح يزدى، آموزش عقايد، ج 1، ص 99 و 100.