سنّت پيامبر (صلی الله علیه وآله) و معصومين (علیهماالسلام) درباره موهاى پشت لب اين بوده كه از بلند شدن آن جلوگيرى نموده و آن را كوتاه مى نمودند. رسول خدا (صلی الله علیه وآله) فرمود: «مجوس ريش خود را مى تراشند و سبيل را بلند مى گذارند، و ما سبيل خود را مى زنيم و ريش خود را بلند مى گذاريم».[1]
در حديث ديگرى چنين آمده: «گرفتن از موى پشت لب به طورى كه لب آشكار شود از سنت است».[2]
در سيره امام صادق (علیه السلام) از برخى يارانشان چنين نقل گرديده است: «ديدم حضرت صادق شارب هاى خود را گرفته به طورى كه نزديك بود به پوست برسد».[3]
گفتنى است به طور معمول دستورات و توصيه هاى اسلامى حداقل به دو منظور است:
1 – رعايت بهداشت فردى كه با كوتاه كردن موى پشت لب و سبيل در هنگام خوردن و آشاميدن از آلودگى غذاها و نوشيدنى ها جلوگيرى مى شود.
2 – حفظ هويت فرهنگى و اجتماعى؛ به طورى كه فرد مسلمان دنباله رو سليقه ها و آشفتگى هاى گوناگون از سوى ديگران نباشد. به ويژه كسانى كه بلند گذاشتن سبيل را براى خود آرم و آرمان قرار مى دهند و هويت فرقه اى خودشان را در بلند گذاشتن سبيل به نمايش مى گذارند.
بنابراين آنچه مهم است كوتاه كردن سبيل به مقدارى است كه امكان رعايت بهداشت انجام گيرد و از نظر ظاهر به گروه يا فرقه خاصى مشابهت پيدا نشود. چنان كه رهبران و بزرگان دينى با ملاحظه اين دو اصل اضافات موى پشت لب و سبيل را كوتاه مى كنند اگرچه آن را نيز نمى تراشند.
پی نوشت ها
[1] – سنن النبى (صلی الله علیه وآله) با ترجمه، ج1، ص92.
[2] – وسائل الشيعة، ج 2، ص 114.
[3] – وسائل الشيعة، ج 2، ص 115.