شهید عزیز معمولاً کُت و شلوار، آن هم در زمانی که زیاد مرسوم و متداول نبود، می‌پوشید. همواره توجّه داشت لباسش تمیز و اتو کرده باشد. در دشوارترین صحنه‌ها نیز راضی نمی‌شد با سر و وضع نامرتب حاضر گردد. خودش نقل می‌کرد: «بچّه‌ها در خط مقدم هم می‌دیدند. لباسم مرتب و اتو کرده است. می‌پرسیدند: این‌جا دیگر چرا؟! چگونه اتو می‌کنی؟!»
پاسخ می‌داد: شب که می‌خواهم استراحت کنم، لباس را مطابق خط اتو تا می‌زنم؛ لای پتو می‌گذارم و روی آن می‌خوابم؛ تا صبح هنگام برخاستن صاف و مرتب باشد و بتوانم با لباس مرتب در عملیات حاضر گردم!»
شهید محمود همواره هم آراسته بود، هم وارسته؛ هم صورتی زیبا داشت، هم سیرتی نیکو! برخلاف بعضی که تنها به یک بعد ـ رسیدگی به وضع ظاهر و یا اصلاح درون ـ همّت می‌گمارند! محمود اصلاحِ هر دو را مدّ نظر داشت. یک‌سونگر نبود. لابد سفارش معصومان (علیه السّلام) را مدّ نظر داشت که فرموده‌اند:
«إِنَّ اللَّهَ جَمِيلٌ يُحِبُّ الْجَمَالَ، وَ يُحِبُّ أَنْ يَرى أَثَرَ النِّعْمَةِ عَلى عَبْدِهِ َ وَ يُبْغِضُ الْبُؤْسَ وَ التَّبَاؤُسَ» «خداوند زباست و زیبایی را دوست می‌دارد؛ خوش می‌دارد اثر نعمت بر بنده‌اش دیده شود. از بدحالی و تظاهر به آن بدش می‌آید.»
و شهید چه خوب این معنا را دریافته بود.
رسم خوبان 9. آراستگی و نظم. صفحه‌ی 95ـ 96/ ترمه نور، صص 204ـ 203.