آمد از کوچه هاي نوراني
او که جسمش به پاکي جان بود
در کفش مشعل هدايت داشت
بر لبش گل سرود قرآن بود
خويش را غرق در خدا مي ديد
پاي تا سر فروغ ايمان بود
صورتش جلوه ي جلال خدا
سيرتش زيب لوح امکان بود
در دلش عشق را رقم مي زد
در سرش شوق وصل جانان بود
ديده اش ساحل نجابت و نور
سينه اش موج خيز احسان بود
اشک احساس مهرباني او
صاف تر از زلال باران بود
عطر جان بخش گلشن رويش
زينت آراي باغ رضوان بود
مصطفي خوي و مرتضي خصلت
صالح بي بديل دوران بود
صابر و صادق و ستوده صفت
روح آيين عهد و پيمان بود
بازتاب صداقت صلحش
رمز افشاي کفر پنهان بود
در بلنداي روزگار «فراز»
آفتاب بلند عرفان بود
شاعر: محمد تقی مردانی(فراز)
