به طور کلّی این صفات و ملکات فاضله‌ی چهارگانه که به اتفاق انبیا و حکما، فضیلت و شرافت حقیقی انسان به آن مربوط است (یعنی صفات کمال مذکوره از «حکمت» و «عدالت» و «عفّت» و «شجاعت» و تمام فروع آن‌ها) سرچشمه‌ی حقیقی و سبب اصلی آن در نفس، معرفت خدا و محبّت به جمال حقّ و کمال مطلق و بزرگی روح و قوّت و استعلای نفس ناطقه است که هرچه نفس، عالی‌تر است، و معشوق و مشتاقٌ الیهِ او بزرگ‌تر، آثار این صفات در او بیش پدیدار است.

لذا مَثل اعلای این صفات، در عارفان و عاشقان حق -که انبیا و اولیا و حکمای الهی‌اند- بیش پدیدار است؛ و مرتبه‌ی اَتمّ و اَکمل و اَعلای آن اوصاف، در نفس مقدّس حضرت ختمی مرتبت (ص) و حضرت علی (ع)، به خصوص در شجاعت و عشق و فداکاری حضرت حسین (ع) که حق را عارف و عاشقی بی‌مانند بود.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۷۷