حاج محمّد اهل امر به معروف و نهی از منکر بود، یعنی همیشه سعی در ارشاد و راهنمایی دیگران داشت، بخصوص در مورد نزدیکانش. یادم می‌آید یک بار من خیلی راحت در یک مجلس مهمانی شروع کردم به غیبت کسی. وقتی از مجلس برمی‌گشتیم، محمّد گفت: «می‌دانی که غیبت کردی. حالا باید برویم در خانه‌شان و تو بگویی این حرف‌ها را پشت سرش زده‌ای.»

گفتم: «این طوری که آبرویم می‌رود!»

گفت: «تو که از بنده‌ی خدا این قدر می‌ترسی و خجالت می‌کشی، چرا از خدا نمی‌ترسی؟»

این حرفش باعث شد من دیگر نه غیبت کننده باشم نه شنونده‌ی غیبت.

رسم خوبان ۳۰ – امر به معروف و نهی از منکر، ص ۷۳٫ / دل دریایی، صص ۷۱-۷۰٫