بنده وقتی همه‌ی مالکیّت و صاحب اختیاری را برای خداوند دید، برای خودش و دیگران مالکیّتی نمی‌بیند.

و هنگامی که دید خداوند، پروردگار و ربّ مطلق است یعنی در تربیت و رساندن به کمال، برای احدی –در هیچ امری- تأثیری ندید، در این صورت، همه‌ی تدبیر را برای خداوند می‌بیند و این‌که غیر او به سود و زیان و به مرگ و زندگی و رستاخیزشان قادر نیستند.

و آن‌گاه که دید خدایی جز الله نیست و کسی به چیزی از وجوه معبودیّت سزاوار نیست، به بندگی و فرمانبرداری در تمام کارها و حالاتش پرداخته و برای کار دیگر، جایی نمی‌گذارد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۲۷