مرحوم شیخ طوسی در کتاب الغیبه آورده است:

امام صادق (ع)، از پدران بزرگوارش، از امیر المؤمنین (ع) نقل می‌نماید که رسول خدا (ص) در شبی که وفات یافت، به علی (ع) فرمود: ای ابوالحسن! کاغذ و دواتی حاضر کن. پس وصیّت خود را به او املاء کرد تا به این‌جا رسید که فرمود: ای علی! بعد از من، دوازده نفر امام خواهند بود و بعد از آن‌ها، دوازده نفر [آخر آنان] مهدی. پس تو ای علی! اوّلین فرد از دوازده امام، هستی. خدای متعال، تو را در آسمان، علیّ مرتضی و امیر مؤمنان و صدّیق اکبر و فاروق اعظم و مأمون و مهدی، نامیده است و این نام‌ها، برای احدی غیر از تو، زیبنده نخواهد بود. ای علی! تو، وصیّ من بر اهل بیتم، زنده و مرده‌شان، و نیز بر زنان آنان هستی. پس هر امّتی، این امر را بپذیرد، فردای قیامت با من، ملاقات خواهد کرد و هر گروهی از آن جدا شود (نپذیرد)، من از وی بیزار هستم و در عرصه‌ی قیامت، او را نخواهم دید و او نیز مرا نخواهد دید. تو، بعد از من، خلیفه‌ی من بر امّتم هستی؛ وقتی که وفاتت فرا رسید، این امر (خلافت) را به فرزند کریم و نیکوکارم حسن (ع) واگذار کن. او نیز در هنگام وفت، به فرزند شهید و پاکیزه‌ام حسین (ع) می‌‌سپارد و او نیز در حین وفات، به فرزندش علی (ع) سرور عابدان و ذی الثفنات (صاحب پینه‌ها)^[۱] تسلیم می‌نماید و او به هنگام مرگ، به پسرش جعفر صادق (ع) و او هنگام فوت، به فرزندش تقی (ع) مورد وثوق و اعتماد و او در وقت مرگ، به پسرش علی (ع) دلسوز و خیرخواه و او هنگام وفات، به پسرش حسن (ع) فاضل و ارجمند و او در حین فوت، به فرزندش م. ح.م. د مُسْتَحْفَظ (محافظت شونده) از آل محمّد (ص)، واگذار و تسلیم می‌نمایند و این نامبرده شدگان، پیشوایان دوازدگانه می‌باشند… ..

قال الطّوسیّ:

أَخْبَرَنَا جَمَاعَهٌ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ سُفْیَانَ الْبَزَوْفَرِیِّ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ سِنَانٍ الْمَوْصِلِیِّ الْعَدْلِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ الْخَلِیلِ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ أَحْمَدَ الْمِصْرِیِّ، عَنْ عَمِّهِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِیهِ الْبَاقِرِ، عَنْ أَبِیهِ ذِی الثَّفِنَاتِ سَیِّدِ الْعَابِدِینَ، عَنْ أَبِیهِ الْحُسَیْنِ الزَّکِیِّ الشَّهِیدِ، عَنْ أَبِیهِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (ع) قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) فِی اللَّیْلَهِ الَّتِی کَانَتْ فِیهَا وَفَاتُهُ لِعَلِیٍّ (ع) یَا أَبَا الْحَسَنِ أَحْضِرْ صَحِیفَهً وَ دَوَاهً فَأَمْلَی رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَصِیَّتَهُ حَتَّى انْتَهَى إِلَى هَذَا الْمَوْضِعِ فَقَالَ یَا عَلِیُّ إِنَّهُ سَیَکُونُ بَعْدِی اثْنَا عَشَرَ إِمَاماً وَ مِنْ بَعْدِهِمْ اثْنَا عَشَرَ مَهْدِیّاً فَأَنْتَ یَا عَلِیُّ أَوَّلُ الِاثْنَیْ عَشَرَ إِمَاماً سَمَّاکَ اللَّهُ تَعَالَى فِی سَمَائِهِ عَلِیّاً الْمُرْتَضَى وَ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الصِّدِّیقَ الْأَکْبَرَ، وَ الْفَارُوقَ الْأَعْظَمَ، وَ الْمَأْمُونَ وَ الْمَهْدِیَّ، فَلَا تَصِحُّ هَذِهِ الْأَسْمَاءُ لِأَحَدٍ غَیْرِکَ، یَا عَلِیُّ أَنْتَ وَصِیِّی عَلَى أَهْلِ بَیْتِی حَیِّهِمْ وَ مَیِّتِهِمْ وَ عَلَى نِسَائِی، فَمَنْ ثَبَّتَّهَا لَقِیَتْنِی غَداً، وَ مَنْ طَلَّقْتَهَا فَأَنَا بَرِی‏ءٌ مِنْهَا لَمْ تَرَنِی وَ لَمْ أَرَهَا فِی عَرْصَهِ الْقِیَامَهِ وَ أَنْتَ خَلِیفَتِی عَلَى أُمَّتِی مِنْ بَعْدِی فَإِذَا حَضَرَتْکَ الْوَفَاهُ فَسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِیَ الْحَسَنِ الْبَرِّ الْوَصُولِ، فَإِذَا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِیَ الْحُسَیْنِ الشَّهِیدِ الزَّکِیِّ الْمَقْتُولِ، فَإِذَا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِهِ سَیِّدِ الْعَابِدِینَ ذِی الثَّفِنَاتِ عَلِیٍّ، فَإِذَا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِهِ مُحَمَّدٍ الْبَاقِرِ فَإِذَا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِهِ جَعْفَرٍ الصَّادِقِ، فَإِذَا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِهِ مُوسَى الْکَاظِمِ، فَإِذَا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِهِ عَلِیٍّ الرِّضَا، فَإِذَا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِهِ مُحَمَّدٍ الثِّقَهِ التَّقِیِّ، فَإِذَا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِهِ عَلِیٍّ النَّاصِحِ، فَإِذَا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِهِ الْحَسَنِ الْفَاضِلِ، فَإِذَا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِهِ مُحَمَّدٍ الْمُسْتَحْفَظِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ فَذَلِکَ اثْنَا عَشَرَ إِمَاماً. الحدیث^[۲]

[۱] . کنایه از پینه بستن مواضع سجود حضرت از کثرت عبادت است.

[۲] . کتاب الغیبه: ۱۵۰ ح ۱۱۱، مختصر بصائر الدرجات: ۵۳۹، غایه المرام: ۲۲۸ ح ۵۹، اثبات الهداه ۲: ۴۶۴ ح ۳۷۶، الایقاظ من الهجعه: ۳۹۳، البحار ۳۶: ۲۶ ح ۸۱٫