فرات کوفی به سند خویش از امام صادق (ع) چنین روایت می‌کند:
حسین بن علی (ع) در آغوش مادرش بود. پیامبر (ص) او را گرفت و فرمود: خدا کشنده‌ات را لعنت کند، خدا عریان‌کننده‌ی تو را لعنت کند، خدا همدستان بر ضدّ تو را هلاک کند و بین من و آنان که بر ضدّ تو یکدیگر را یاوری کردند داوری کند.
فاطمه‌ی زهرا (ع) گفت: پدر! چه می‌گویی؟ فرمود: دخترم! به یادم آمد آنچه پس از من و تو از اذیت و آزار و ظلم و ستم بر او وارد می‌شود، در حالی که او در آن روز میان گروهی است که مثل ستارگان آسمان درخشانند و مشتاق شهادت. گویا محل سپاه و جای بار افکندن و تربت آنان را می‌بینم.
گفت: پدر! آن‌جا توصیف می‌کنی کجاست؟ فرمود: جایی است به نام کربلا که برای ما و امّت، سرزمین رنج و بلاست و بدترین افراد امّتم برای کشتن آنان بیرون می‌آیند و هر یک آنان چناند که اگر همه‌ی آسمانیان و زمینیان از آنان شفاعت کنند، شفاعت‌شان پذیرفته نمی‌شود و در آتش، جاودانند.
گفت: پدر! آیا کشته می‌شود؟ فرمود: آری دخترم! هیچ کس از گذشتگان مثل او کشته نشده است. اهل آسمان‌ها و زمین‌ها، و فرشتگان، حیوانات، گیاهان، دریاها و کوه‌ها بر او می‌گریند و اگر اجازه داده شود، هیچ جنبنده‌ای روی زمین باقی نمی‌ماند. کسانی از دوستداران ما برای یاری او می‌آیند که در روی زمین خداشناس‌تر و وفادارتر به حقّ ما از آنان نیست و در روی زمین جز آنان کسانی نیستند که به او توجّه کنند. آنان چراغ‌های فرزندان در تاریکی‌های ستم و شفیعانند. آنان فردا بر حوض من وارد می‌شوند و هر گاه وارد شوند، آنان را از چهره‌هایشان می‌شناسم. همه‌ی پیروان ادیان، سراغ پیشوایانشان می‌روند. آنان هم ما را می‌جویند و جز ما را نمی‌طلبند. آنان سبب برپایی زمینند و باران به برکت وجود آنان می‌بارد.
فاطمه‌ی زهرا (ع) گفت: پدر! «إِنَّا لِلَّهِ» و گریست. پیامبر به او فرمود: دخترم! اهل بهشت، همان شهیدان در دنیایند؛ آنان که «جان‌ها و اموالشان را در مقابل بهشت فروختند، در راه خدا جهاد می‌کنند، می‌کشند و کشته می‌شوند و این وعده‌ی راستِ الهی است». پاداشی که نزد خداست، از دنیا و آنچه در آن است بهتر است. شهادتی که راحت‌تر از مرگ است، بر هر که شهادت مقدّر باشد به شهادتگاهش بیرون می‌شود و هر کس هم کشته نشود، بعداً خواهد مرد. ای فاطمه دختر محمّد! آیا دوست نداری فردای قیامت درباره‌ی حساب این مردم فرمان بدهی و فرمانت اطاعت شود؟ آیا دوست نداری که فرزندت از حاملان عرش باشد؟ آیا نمی‌خواهی پدرت چنان باشد که برای شفاعت به سراغش آیند؟ آیا نمی‌پسندی که در روز تشنگی، شوهرت نگهبانِ حوض کوثر باشد و دوستان او را سیراب کند و دشمنانش را منع کند. آیا نمی‌خواهی شوهرت تقسیم‌کننده‌ی بهشت و جهنّم باشد، آتش به فرمان او باشد، هر که را بخواهد از دوزخ نجات بخشد و هر که را بخواهد در آتش واگذارد؟ آیا نمی‌پسندی که به فرشتگان بنگری که در اطراف آسمان به تو می‌نگرند و منتظر فرمان تواند و به شوهرت می‌نگرند که در حضور همه‌ی خلایق، نزد خداوند با آنان مخاصمه می‌کند؟ وقتی که حجّت‌های او بر همه غالب می‌شود و به آتش فرمان داده می‌شود که از او اطاعت کند، فکر می‌کنی خداوند با قاتل فرزندت و قاتلان تو چه خواهد کرد؟
آیا نمی‌پسندی که فرشتگان آسمان بر فرزندت بگریند و هر چیزی بر او اندوهگین باشد؟ آیا نمی‌پسندی که هر کس به زیارت او آید در پناه خدا باشد و همانند کسی باشد که به حج و عمره‌ی خانه‌ی خدا رفته باشد و یک لحظه از رحمت خدا دور نباشد و هر گاه بمیرد، شهید مرده باشد و اگر بماند، تا زنده است نگهبانان الهی پیوسته دعایش کنند و همواره در حفظ و ایمنی خدا باشد تا آن‌که از دنیا برود؟
فاطمه (ع) گفت: ای پدر! تسلیم و راضی شدم و بر خدا توکّل کردم. پیامبر دست خود را بر قلب و چشمان او کشید و گفت: من و شوهرت و تو و دو فرزندت جایگاهی خواهیم داشت که چشمت روشن و دلت شاد باشد.
قال فرات الکوفیّ:
حَدَّثَنِی جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْفَزَارِیُّ مُعَنْعَناً، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: کَانَ الْحُسَیْنُ (ع) مَعَ أُمِّهِ تَحْمِلُهُ، فَأَخَذَهُ النَّبِیُّ (ص) وَ قَالَ: لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَکَ وَ لَعَنَ اللَّهُ سَالِبَکَ، وَ أَهْلَکَ اللَّهُ الْمُتَوَازِرِینَ عَلَیْکَ وَ حَکَمَ اللَّهُ بَیْنِی وَ بَیْنَ مَنْ أَعَانَ عَلَیْکَ.
قَالَتْ فَاطِمَهُ [الزَّهْرَاءُ] (ع): یَا أَبَتِ أَیَّ شَیْءٍ تَقُولُ؟ قَالَ: یَا بِنْتَاهْ ذَکَرْتُ [ذکرته] مَا یُصِیبُ بَعْدِی وَ بَعْدَکِ مِنَ الْأَذَى وَ الظُّلْمِ [وَ الْغَدْرِ] وَ الْبَغْیِ وَ هُوَ یَوْمَئِذٍ فِی عَصَبَهٍ کَأَنَّهُمْ نُجُومُ السَّمَاءِ یَتَهَادَوْنَ إِلَى الْقَتْلِ وَ کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَى مُعَسْکَرِهِمْ وَ إِلَى مَوْضِعِ رِحَالِهِمْ وَ تُرْبَتِهِمْ.
قَالَتْ: یَا أَبَتِ وَ أَنَّى [و أیّ و أَیْنَ] هَذَا الْمَوْضِعُ الَّذِی تَصِفُ؟ قَالَ: مَوْضِعٌ یُقَالُ لَهُ: کَرْبَلَاءُ وَ هِیَ دَارُ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ عَلَیْنَا وَ عَلَى الْأُمَّهِ، یَخْرُجُ [عَلَیْهِمْ] شِرَارُ أُمَّتِی وَ إِنَّ أَحَدَهُمْ لَوْ [وَ لَوْ أَنَّ أَحَدَهُمْ لو أن] یَشْفَعُ [شَفَعَ] لَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ مَا شُفِّعُوا فِیهِ وَ هُمُ الْمُخَلَّدُونَ فِی النَّارِ.
قَالَتْ: یَا أَبَهْ فَیُقْتَلُ؟ قَالَ: نَعَمْ یَا بِنْتَاهْ وَ مَا قُتِلَ قِتْلَتَهُ أَحَدٌ کَانَ قَبْلَهُ، وَ تَبْکِیهِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرَضُونَ وَ الْمَلَائِکَهُ [وَ الْوَحْشُ] وَ النَّبَاتَاتُ وَ الْبِحَارُ وَ الْجِبَالُ وَ لَوْ یُؤْذَنُ لَهَا [مَا بَقِیَ] عَلَى الْأَرْضِ. مُتَنَفِّسٌ، وَ یَأْتِیهِ قَوْمٌ مِنْ مُحِبِّینَا لَیْسَ فِی الْأَرْضِ أَعْلَمَ بِاللَّهِ وَ لَا أَقْوَمَ بِحَقِّنَا [لِحَقِّنَا] مِنْهُمْ، وَ لَیْسَ عَلَى ظَهْرِ الْأَرْضِ أَحَدٌ یَلْتَفِتُ إِلَیْهِ غَیْرُهُمْ، أُولَئِکَ مَصَابِیحُ فِی ظُلُمَاتِ الْجَوْرِ، وَ هُمُ الشُّفَعَاءُ، وَ هُمْ وَارِدُونَ حَوْضِی غَداً أَعْرِفُهُمْ إِذَا وَرَدُوا عَلَیَّ بِسِیمَاهُمْ، وَ کُلُّ أَهْلِ دِینٍ [یَطْلُبُونَ أَئِمَّتَهُمْ وَ هُمْ] یَطْلُبُونَّا [وَ] لَا یَطْلُبُونَ غَیْرَنَا، وَ هُمْ قُوَّامُ الْأَرْضِ، وَ بِهِمْ یَنْزِلُ الْغَیْثُ.
فَقَالَتْ فَاطِمَهُ [الزَّهْرَاءُ] (ع): یَا أَبَتِ إِنَّا لِلَّهِ، وَ بَکَتْ. فَقَالَ لَهَا: یَا بِنْتَاهْ إِنَّ أَهْلَ الْجِنَانِ هُمُ الشُّهَدَاءُ فِی الدُّنْیَا بَذَلُوا «أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّهَ یُقاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَیَقْتُلُونَ وَ یُقْتَلُونَ وَعْداً عَلَیْهِ حَقًّا» [الحق] فَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ مِنَ الدُّنْیَا وَ مَا فِیهَا، [وَ مَا فِیهَا] قَتْلَهٌ أَهْوَنُ مِنْ مَیْتَتِهِ، مَنْ کُتِبَ عَلَیْهِ الْقَتْلُ خَرَجَ إِلَى مَضْجَعِهِ، وَ مَنْ لَمْ یُقْتَلْ فَسَوْفَ یَمُوتُ.
یَا فَاطِمَهُ بِنْتَ مُحَمَّدٍ! أَ مَا تُحِبِّینَ أَنْ تَأْمُرِینَ غَداً [بِأَمْرٍ] فَتُطَاعِینَ فِی هَذَا الْخَلْقِ عِنْدَ الْحِسَابِ؟ أَ مَا تَرْضَیْنَ أَنْ یَکُونَ ابْنُکِ مِنْ حَمَلَهِ الْعَرْشِ؟ أَ مَا تَرْضَیْنَ [أَنْ یَکُونَ] أَبُوکِ یَأْتُونَهُ [یَأْتِیهِ] یَسْأَلُونَهُ الشَّفَاعَهَ؟ أَ مَا تَرْضَیْنَ أَنْ یَکُونَ بَعْلُکِ یَذُودُ الْخَلْقَ یَوْمَ الْعَطَشِ عَنِ الْحَوْضِ فَیَسْقِی مِنْهُ أَوْلِیَاءَهُ وَ یَذُودُ عَنْهُ أَعْدَاءَهُ أَ مَا تَرْضَیْنَ أَنْ یَکُونَ بَعْلُکِ قَسِیمَ النَّارِ [الْجَنَّهِ.] یَأْمُرَ النَّارَ فَتُطِیعَهُ یُخْرِجُ مِنْهَا مَنْ یَشَاءُ وَ یَتْرُکُ مَنْ یَشَاءُ؟ أَ مَا تَرْضَیْنَ أَنْ تَنْظُرِینَ إِلَى الْمَلَائِکَهِ عَلَى أَرْجَاءِ السَّمَاءِ یَنْظُرُونَ إِلَیْکِ وَ إِلَى مَا تَأْمُرِینَ بِهِ وَ یَنْظُرُونَ إِلَى بَعْلِکِ [وَ] قَدْ حَضَرَ الْخَلَائِقُ وَ هُوَ یُخَاصِمُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ فَمَا تَرَیْنَ اللَّهَ صَانِعٌ بِقَاتِلِ وَلَدِکِ وَ قَاتِلِیکِ إِذَا أفلحت [فَلَجَتْ] حُجَّتُهُ عَلَى الْخَلَائِقِ وَ أُمِرَتِ النَّارُ أَنْ
تُطِیعَهُ؟ أَ مَا تَرْضَیْنَ أَنْ تَکُونَ الْمَلَائِکَهُ تَبْکِی لِابْنِکِ وَ یَأْسَفُ عَلَیْهِ کُلُّ شَیْءٍ؟ أَ مَا تَرْضَیْنَ أَنْ یَکُونَ مَنْ أَتَاهُ زَائِراً فِی ضَمَانِ اللَّهِ وَ یَکُونُ مَنْ أَتَاهُ بِمَنْزِلَهِ مَنْ حَجَّ إِلَى بَیْتِ [اللَّهِ الْحَرَامِ] وَ اعْتَمَرَ وَ لَمْ یَخْلُو مِنَ الرَّحْمَهِ طَرْفَهَ عَیْنٍ وَ إِذَا مَاتَ، مَاتَ شَهِیداً وَ إِنْ بَقِیَ لَمْ تَزَلِ الْحَفَظَهُ تَدْعُو لَهُ مَا بَقِیَ وَ لَمْ یَزَلْ فِی حِفْظِ اللَّهِ وَ أَمْنِهِ حَتَّى یُفَارِقَ الدُّنْیَا؟
قَالَتْ: یَا أَبَتِ سَلَّمْتُ وَ رَضِیتُ وَ تَوَکَّلْتُ عَلَى اللَّهِ، فَمَسَحَ عَلَى قَلْبِهَا وَ مَسَحَ [عَلَى] عَیْنَیْهَا [جنبها] فَقَالَ إِنِّی [أَنَا] وَ بَعْلُکِ وَ أَنْتِ وَ ابْنَاکِ فِی مَکَانٍ تَقَرُّ عَیْنَاکِ وَ یَفْرَحُ قَلْبُکِ.[۱]
[۱]– تفسیر فرات الکوفی: ۱۷۱، کامل الزیارات ۱۴۴ ح ۱۷۰، البحار ۴۴: ۲۶۴ ح ۲۲، اثبات الهداه ۲: ۱۳۵ ح ۵۵۹ مختصراً، العوالم ۱۷: ۱۳۹ ح ۱۱٫
پاسخ دهید