یکی از نکاتی که در روایت دینی ما هم وجود دارد، این است که باید با انسان‌ها و افراد به اندازه درک و فهم آن‌ها گفتگو کنیم؛ خصوصاً پدران و مادران بزرگوار باید به این نکته خیلی دقّت کنند.

متأسّفانه برخی از والدین به این نکته توجّه نمی‌کنند و فکر می‌کنند که می‌توانند برخی از مطالب را به فرزندشان بگویند؛ لذا مطالبی را به او می‌گویند که قابل درک و هضم برای او نیست.

راهکارها:

الف. بیان مطالب امیدبخش

اوّلین راهکار این است که پدر و مادر براساس همان نگاه دینی و آموزه‌های دینی مطالبی را که یک مقدار امیدبخش است، به فرزند خود انتقال دهند؛ مثلاً چه خوب است ما سرگذشت پیامبران الهی، خصوصاً نبی مکّرم اسلام را به صورت داستان برای آن‌ها بیان کنیم. از آن‌جا که این داستان‌ها جذّابیت ویژه‌ای دارد، برای بچّه ها انگیزه ایجاد می‌کند.

ب. ارتباط با گروه همسال

نکته‌ی دوّم این است که یک مقدار ارتباطات فرزند خود را با گروه‌های همسال ارتقاء ببخشند؛ مخصوصاً که ممکن است نوجوان در این دوره یک مقدار انزوا طلب باشد.

ج. ایجاد محیط با نشاط

اگر این مادر بزرگوار می‌خواهد که دوباره روح امید در فرزندشان ایجاد شود، باید محیط خانه را یک محیط با نشاطی برای نوجوان خود قرار دهد.