امّا «قرائت». و پیش از آن، «استعاذه» و پناه بردن به خداوند شنوای دانا از شیطان رانده شده، مستحبّ است. و آن، پناه بردن به حفظ خداوندی برای از بین بردن وسوسه‌ها و حیله‌های او است که دل و عمل و زبان را گمراه می‌کند؛ زیرا او دشمن بشر است و در کمین نسشته تا دلش را از خداوند، بدنش را از فرمانبری، و زبانش را از ذکر بازگرداند!

 و پناه گرفتن از همه‌ی این‌ها به زبان، به این است که: استعاذه را بخواند؛ و با جوارحش، به این است که: از آنچه او دوست دارد و از اطاعتش، به خشنودی خدا و اطاعت او بازگردد، و با قلب، به این است که:

آن را در پرداختن به خداوند و لذّت مناجاتش به کار گیرد.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۴۸